تاندونیت آشیل

تاندونیت آشیل یک بیماری شایع است که وقتی تاندون بزرگی که از پشت پای شما پایین می آید، تحریک و ملتهب شود، رخ می دهد. تاندون آشیل بزرگترین تاندون بدن است.

عضلات ساق پای شما را به استخوان پاشنه شما متصل می کند و هنگام راه رفتن، دویدن، بالا رفتن از پله ها، پریدن و ایستادن روی انگشتان پا استفاده می شود.

اگرچه تاندون آشیل قادر به تحمل فشارهای زیاد در هنگام دویدن و پریدن است، اما مستعد ابتلا به تاندونیت نیز هست، وضعیتی که همراه با استفاده بیش از حد و دژنراسیون است.

تاندونیت آشیل
ساختار پاشنه پا و نمایش تاندونیت آشیل

تاندونیت آشیل چیست و به چه معناست؟

تاندونیت به معنی التهاب تاندون است. التهاب پاسخ طبیعی بدن به آسیب یا بیماری است و اغلب باعث تورم، درد یا سوزش می شود.

دو نوع تاندونیت آشیل وجود دارد که براساس آن قسمتی از تاندون که دچارالتهاب است تقسیم می شود.

زخیم شدن تاندونیت آشیل
زخیم شدن تاندونیت آشیل
  • تاندونیت آشیل غیراینزرشنال (در غیر از محل اتصال):

در تاندونیت آشیل غیر اینزرشنال، الیاف در قسمت میانی تاندون دچار پارگی های ریز(دژنراسیون)، تورم و ضخیم شدن می شوند.

تاندونیت قسمت میانی تاندون بیشتر افراد جوان و فعال را درگیر می کند.

  • تاندونیت آشیل اینزرشنال ( در محل اتصال):

تاندونیت اینزرشنال آشیل قسمت پایینی پاشنه جایی که تاندون به استخوان پاشنه وصل می شود را درگیر می کند.

در هر دو نوع تاندونیت آشیل الیاف تاندونی آسیب دیده نیز ممکن است کلسیفیه شوند (سفت شدن).

خار استخوانی (رشد اضافی استخوان) اغلب در تاندونیت آشیل اینزرشنال دیده می شود.

استخوانی شدن محل تاندون آشیل
استخوانی شدن محل تاندون آشیل

تاندونیت اینزرشنال، می تواند در هر زمان اتفاق بیفتد، حتی در بیمارانی که فعال نیستند.

با این وجود، بیشتر اوقات در اثر سال ها استفاده بیش از اندازه ایجاد می گردد.

( دوندگان مسافت های طولانی و قهرمان دو سرعت).

علت ایجاد تاندونیت آشیل

تاندونیت آشیل ناشی از استرس مکرر به تاندون است.

تاندونیت اغلب وقتی اتفاق می افتد که یک فشار خیلی زیاد خیلی سریع به بدن ما وارد شود اما عوامل نیز دیگر می توانند باعث ایجاد تاندونیت شوند ،

از جمله :

  • افزایش ناگهانی در مقدار یا شدت فعالیت ورزشی، به عنوان مثال : مسافت دویدن روزانه را چند مایل افزایش دهید بدون اینکه به بدن خود فرصتی دهید که با مسافت جدید تنظیم شود.
  • سفتی عضلات ساق پا
  • سفتی عضلات ساق پا و شروع ناگهانی یک برنامه ورزشی تهاجمی می تواند استرس بیشتری به تاندون آشیل وارد کند.
  • خار استخوانی
  • رشد اضافی استخوان در جایی که تاندون آشیل به استخوان پاشنه وصل می شود می تواند سبب ساییده شدن تاندون و درد شود.

 

فاکتورهای خطر تاندونیت و پارگی آشیل

  • چاقی و اضافه وزن.
  • سفتی و کوتاهی عضلات پشت ساق پا .
  • آسیب قبلی تاندون.
  • سن و جنس. پارگی تاندون آشیل در مردان و در رده سنی ۳۰ تا ۴۰ سال بیشتر رخ می دهد.
  • ورزش. آسیب تاندون آشیل اغلب در ورزش هایی که شامل دویدن و پریدن هستند مثل فوتبال، بسکتبال و تنیس رخ می دهد.
  • افزایش ناگهانی شدت و مدت ورزش، سطوح نامناسب ورزشی ( سطوح سخت و لغزنده) و و کفش ورزشی نامناسب سبب افزایش احتمال آسیب می شوند.
  • آنتی بیوتیک.
  • خانواده فلوروکینولون ها مثل سیپروفلوکساسین خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش می دهند.

 

خار استخوان پا خار پاشنه پا
خار پاشنه پا

علائم

 

علائم شایع تاندونیت آشیل شامل موارد زیر است
  • درد و سفتی در طول تاندون آشیل در صبح
  • درد در طول تاندون یا پشت پاشنه که با فعالیت بدتر می شود
  • درد شدید روز بعد از ورزش
  • ضخیم شدن تاندون
  • خاراستخوانی (تاندونیت اینزرشنال)
  • تورم که همیشه وجود دارد و در طول روز با فعالیت بدتر می شود

 

اگر شما یک  صدای “پاپ” ناگهانی را در قسمت پشت ساق پا یا پاشنه خود تجربه کرده اید، ممکن است تاندون آشیل شما پاره شده باشد.

اگر فکر می کنید دچار پارگی تاندون آشیل شده اید فوراً به پزشک مراجعه کنید.

 

معاینه پزشکی برای درمان تاندونیت آشیل

بعد ازتوصیف علائم و مطرح کردن نگرانی هایتان ، پزشک پا و مچ پا شما را بررسی می کند.

پزشک به دنبال این علائم است:
  • تورم در طول تاندون آشیل یا در پشت پاشنه شما
  • ضخیم شدن یا بزرگ شدن تاندون آشیل
  • خار استخوانی در قسمت پایینی تاندون در قسمت پشت پاشنه (تاندونیت اینزرشنال)
  • نقطه حداکثر حساسیت
  • درد در وسط تاندون (تاندونیت غیر اینزرشنال)
  • درد در پشت پاشنه در قسمت تحتانی تاندون (تاندونیت اینزرشنال)
  • محدودیت حرکت در مچ پا شما – به ویژه کاهش توانایی خم کردن پا

 

تست های تشخیصی تاندونیت آشیل

پزشک شما ممکن است  تصویربرداری برای اطمینان از اینکه علائم شما به دلیل تاندونیت آشیل است درخواست دهد.

تصویربرداری با اشعه ایکس

اشعه ایکس تصاویر واضحی از استخوان ها را نشان می دهد.

پرتوهای ایکس می توانند نشان دهند که آیا قسمت تحتانی تاندون آشیل کلسیفیه و استخوانی شده است یا نه.

این کلسیفیکاسیون نشانگر تاندونیت آشیل اینزرشنال است.

در مواردی از تاندونیت آشیل غیر اینزرشنال شدید در قسمت میانی تاندون کلسیفیکاسیون دیده می شود.

ام آر آی

اگرچه تصویربرداری  MRIبرای تشخیص تاندونیت آشیل لازم نیست،

اما برای برنامه ریزی و انتخاب تکنیک جراحی از اهمیت بالایی برخوردار است. اسکن MRI می تواند نشان دهد که آسیب در تاندون چقدر شدید است.

درمان

  • درمان غیر جراحی

در بیشتر موارد، گزینه های درمانی غیر جراحی باعث تسکین درد می شوند، اگرچه ممکن است چند ماه طول بکشد تا علائم به طور کامل فروکش کند.

حتی با درمان زودرس، درد ممکن است بیش از ۳ ماه طول بکشد.

اگر درد چندین ماه قبل از مراجعه برای درمان داشته باشید، ممکن است ۶ ماه طول بکشد تا روشهای درمانی اثر کنند.

 

  • استراحت :

    اولین قدم برای کاهش درد، کاهش یا حتی متوقف کردن فعالیت هایی است که درد را بدتر می کند.
    اگر مرتباً تمرینات با فشار زیاد انجام می دهید (مانند دویدن)، جابجایی به فعالیت هایی با فشار کم،
    استرس کمتری را در تاندون آشیل ایجاد خواهید کرد.
    فعالیت های تمرینی مانند دوچرخه سواری، ورزش الپتیکال و شنا ورزش هایی با فشار کم هستند که به شما کمک می کند تا فعال باشید.

  • یخ :

    قرار دادن کیسه آب و یخ روی دردناک ترین ناحیه تاندون آشیل مفید است و در صورت نیاز می تواند در طول روز انجام شود.
    این کار حداکثر تا ۲۰ دقیقه می تواند انجام شود و در صورت بی حس شدن پوست باید زودتر متوقف شود.

  • داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی :

    داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن درد و تورم را کاهش می دهد.
    با این حال، آنها افزایش ضخامت تاندون دژنره  شده را کاهش نمی دهند.
    استفاده از دارو برای بیش از ۱ ماه باید توسط  پزشک مراقبت های اولیه بررسی و تایید شود.

  • فیزیوتراپی :

    فیزیوتراپی در درمان تاندونیت آشیل بسیار مفید است.
    ثابت شده است که برای تاندونیت غیر اینزرشنال بهتر از تاندونیت اینزرشنال عمل می کند.

  • پروتکل تقویتی اکسنتریک :

    تقویت اکسنتریک به معنی انقباض (سفت شدن) عضله در حین بلند شدن آن گفته می شود.
    در صورتی که این تمرینات به درستی انجام نشوند می توانند سبب آسیب به تاندون آشیل شوند.
    در ابتدا، آنها باید تحت نظارت یک فیزیوتراپیست انجام شوند.
    پس از تسلط، این تمرینات می تواند در خانه انجام شود.
    این تمرینات ممکن است باعث برخی ناراحتی ها شود، با این وجود نباید غیرقابل تحمل باشد.

  • تزریق کورتیزون :

    کورتیزون، نوعی استروئید، یک داروی ضد التهابی قدرتمند است.
    تزریق کورتیزون به داخل تاندون آشیل به ندرت توصیه می شود زیرا می تواند باعث پارگی تاندون شود.

  • کفش و ارتوز های حمایتی :

    درد ناشی از تاندونیت آشیل اینزرشنال اغلب توسط برخی کفش ها و ارتز ها  کاهش می یابد.
    به عنوان مثال، کفش هایی که در قسمت پشت پاشنه نرم تر هستند، می توانند تحریک تاندون را کاهش دهند.
    بالابردن پاشنه پا نیز برای بیماران مبتلا به تاندونیت اینزرشنال بسیار مفید هستند
    و سبب کاهش تحریک و برداشتن مقداری از کشش از روی تاندون می شوند.
    مانند بالابردن پاشنه، یک غلاف سیلیکونی آشیل نیز می تواند از تحریک تاندون با پشت کفش جلوگیری کند.
    اگر درد شما شدید است،پزشک شما ممکن است برای مدت کوتاهی یک چکمه جهت راه رفتن را توصیه کند.
    چکمه به تاندون استراحت می دهد. استفاده طولانی از چکمه‌ها توصیه نمی شود، زیرا این امر باعث ضعف عضله ساق شما خواهد شد.

  • شاک ویو :

    در طی این روش، ایمپالس های شاک ویو با انرژی زیاد روند ترمیم را در بافت تاندون آسیب دیده تحریک می کنند.
    شاک ویو اثرات پایدار ندارد و بنابراین معمولاً انجام نمی شود. شاک یو یک روش غیر تهاجمی است و نیازی به برش جراحی ندارد.
    به دلیل کم خطر بودن آن، شاک ویو بعضی اوقات قبل از در نظر گرفتن جراحی انجام می شود.

ورزش

تمرینات زیر می تواند سبب تقویت ماهیچه های ساق پا وبه کاهش درد تاندون آشیل کمک کند.

  • کشش ساق پا :

    در مقابل دیوار به جلو خم شوید در حالی که یک زانو صاف و پاشنه روی زمین است.
    پای دیگر را با زانوی خم شده در جلو قرار دهید.
    برای کشش عضلات ساق پا و پاشنه، باسن خود را به صورت کنترل شده به سمت دیوار هل دهید.
    موقعیت را برای ۱۰ ثانیه نگه دارید و استراحت کنید.

ورزش درمانی تاندونیت آشیل
ورزش درمانی تاندونیت آشیل

 

این تمرین را برای هر پا ۲۰ بار تکرار کنید. کشش قوی در ساق پا را باید در حین کشش احساس کنید.

 

  • هیل دراپ دو طرفه

در لبه پله یا سکوی بلند بایستید و فقط نیمه جلوی پای خود را روی پله قرار دهید.

این موقعیت باعث می شود تا پاشنه شما بدون برخورد به پله به بالا و پایین حرکت کند.

برای جلوگیری از سقوط و آسیب دیدگی، باید مراقب تعادل خود باشید. حتماً نرده را نگه دارید تا تعادل برقرار شود.

پاشنه های خود را از زمین بلند کرده و به آرامی پاشنه های خود را به پایین ترین نقطه ممکن پایین بیاورید.

این مرحله را ۲۰ بار تکرار کنید. این تمرین باید آهسته و کنترل شده انجام شود. حرکت سریع می تواند خطر آسیب به تاندون را ایجاد کند.

با بهبود درد، می توانید با نگه داشتن وزنه کوچک در هر دست، سطح دشواری ورزش را افزایش دهید.

  • هیل دراپ یک طرفه

این تمرین مشابه هیل دراپ دو طرفه انجام می شود، به جز اینکه تمام وزن شما روی یک پا متمرکز است.

این کار باید تنها پس از تسلط بر هیل دراپ دو طرفه انجام گردد.

درمانی تاندون آشیل با ورزش
درمان تاندون آشیل با ورزش

درمان جراحی

در صورتی که درد پس از ۶ ماه درمان غیر جراحی بهبود نیابد، اقدامات جراحی جهت کاهش درد باید در نظر گرفته شود.

تکنیک جراحی بستگی به محل درگیری و میزان صدمه به تاندون دارد.

طویل کردن عضله گاستروکنمیوس

یک تکنیک جراحی جهت افزایش طول عضلات ساق پا (گاستروکنمیوس) می باشد.

کوتاهی عضلات ساق پا سبب افزایش فشار و استرس به تاندون آشیل می شود.

میزان عوارض این روش پایین است  اما می تواند سبب آسیب عصبی شود.

دبریدمان و ترمیم (زمانی که تاندون کمتر از ۵۰ درصد آسیب دیده).

هدف از این روش برداشتن قسمت آسیب دیده تاندون آشیل است.

 

بعد از دبریدمان و ترمیم، اکثر بیماران مجازند طی ۲ هفته با یک بوت و یا گچ  راه بروند.

دبریدمان با تاندون ترانسفر(زمانی که تاندون بیشتر از ۵۰ درصد آسیب دیده) در مواردی که بیش از ۵۰٪ تاندون آشیل آسیب دیده و نیاز به برداشتن دارد،

قسمت باقی مانده تاندون به اندازه کافی قوی نیست که بتواند به تنهایی کار کند.

برای جلوگیری از پارگی تاندون باقی مانده با فعالیت، انتقال تاندون آشیل انجام می شود.

تاندونی که به انگشت بزرگ کمک می کند، به استخوان پاشنه منتقل می شود تا به تاندون آسیب دیده اضافه شود.

بسته به میزان آسیب به تاندون، برخی از بیماران ممکن است نتوانند به ورزش های رقابتی یا دویدن برگردند.

ریکاوری

بیشتر بیماران از جراحی نتایج خوبی می گیرند. عامل اصلی ریکاوری بعد از جراحی میزان آسیب به تاندون است.

هرچه میزان درگیری تاندون بیشتر باشد، دوره بهبودی طولانی تر است و احتمال بازگشت بیمار به فعالیت ورزشی کمتر خواهد بود.

فیزیوتراپی بخش مهمی از روند ریکاوری است. بسیاری از بیماران به ۱۲ ماه توانبخشی احتیاج دارند.

عوارض

درد متوسط تا شدید بعد از عمل در ۲۰ تا ۳۰ درصد بیماران مشاهده شده و شایع ترین عارضه است.

علاوه بر این، ممکن است یک عفونت زخم ایجاد شود و درمان عفونت در این مکان  بسیار دشوار است.

پیشگیری

کشش و تقویت تاندون آشیل، انتخاب محیط مناسب جهت ورزش ( پرهیز از سطوح سخت و لغزنده)

، استفاده از کفش مناسب ورزشی و افزایش تدریجی شدت تمرین

و پرهیز از مصرف بی رویه آنتی بیوتیک های ذکر شده خطر آسیب را کاهش می دهند.

 

 

منبع : سایت orthoinfo 

ترجمه شده توسط : دکتر مهسا عدیلی

 

 

امتیاز دهید post
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *