آسیب آرنج در ورزش های پرتابی
آسیب های آرنج در ورزش های پرتابی
آسیب آرنج در ورزش های پرتابی پرتاب های بالای دست فشار بسیار زیادی به آرنج وارد می کنند.
در پرتاب کننده توپ در بیسبال و سایر ورزشکاران ورزش های پرتابی این فشار به تعداد زیاد تکرار می شود و منجر به آسیب جدی می شود.
برخلاف آسیب های حاد که بعلت برخورد با بازیکن دیگر یا افتادن اتفاق می افتد، آسیب های ناشی از تکرار زیاد به مرور زمان ایجاد می شوند.
این ورزشکاران در یه دوره ی تنها به دفعات، حرکت را انجام می دهند و
در مسابقه یا تمرینات این تکرار آنقدر زیاد است که بدن زمان کافی برای استراحت و ترمیم ندارد.
آناتومی ساختار طبیعی آرنج
آرنج جایی است که سه استخوان بهم وصل می شوند: استخوان بازو(هومروس) و دو استخوان ساعد (رادیوس و اولنا).
این یک ترکیب از مفصل لولایی و محوری است. قسمت لولایی اجازه خم و راست شدن بازو رو می دهد
و قسمت محوری اجازه حرکت چرخشی و پیچشی پایین بازو را می دهد.
ساختار طبیعی آرنج
قسمت انتهایی بالای اولنا اوله کرانون نام دارد که به راحتی در لمس احساس می شود.
قسمت خارجی و داخلی آرنج با لیگامان (رباط) های ضخیمی در کنار هم
محکم نگه داشته شده اند که از در رفتگی آرنج جلوگیری می کنند.(لیگان کولترال)
لیگامان سمت داخلی آرنج، اولنار کولترال نامیده می شود(UCL) .این لیگامان که در سمت داخلی قرار دارد
باید در مقابل فشار زیاد در ورزش های پرتابی مقابله کند و آرنج را ثابت نگه دارد.
عضلات متعدد، اعصاب، و تاندون ها نیز از آرنج می گذرند. عضلات فلکسور (خم کننده) و
پروناتور(چرخاننده) ساعد و مچ دست از آرنج شروع می شوند و نقش مهمی در ثبات آرنج دارند.
عصب اولنار از پشت آنج میگذرد و کنترل عضلات دست و حس انگشت کوچک و حلقه را به عهده دارد.
چپ : استخوان های آرنج و ساعد و مسیر عصب اولنار زمانی که کف دست به سمت بالاست. مرکز: عضلات متعدد و تاندون ها حرکات آرنج و ساعد را کنترل می کنند. در اینجا عضلات فلکسور مچ دست که از قسمت داخلی آرنج شروع شده و به استخوان مچ وصل شده را نشان داده است. راست: لیگامان های آرنج
آسیب های شایع ناشی از ورزش پرتابی در آرنج
وقتی ورزشکاران مرتبا و با سرغت توپی را پرتاب می کنند،
منجر به طیف وسیعی از آسیب ها ی ناشی از استفاده زیاد (overuse injury) خواهد شد.
بیشتر آسیب ها در سمت داخلی آرنج اتفاق می افتد که بیشترین فشار را در طی این ورزش ها تحمل می کند.
-
تاندونیت فلکسور(التهاب تاندون عضلات خم کننده)
پرتاب کردن مکرر میتواند تحریک و التهاب تاندون های فلکسور/پروناتور که به قسمت داخلی آرنج وصل میشوند را ایجاد کند .
ورزشکاران در هنگام پرتاب درد ناحیه داخلی آرنج را حس میکنند و در صورت شدید بودن ، درد در استراحت نیز رخ می دهد.
-
آسیب لیگامان کولترال اولنار: (UCL)
آسیب این لیگامان شایعترین آسیب لیگامانی در پرتاب کننده ها می باشد که از آسیب جزئی تا پارگی کامل ممکن است اتفاق بیفتد.
درد ناحیه داخلی آرنج و کاهش سرعت پرتاب از علایم آن می باشد.
-
فشار زیاد از سمت خارج هنگامی که آرنج کاملا باز است: (Valgus Extension Overload(VEO
در طی حرکت پرتابی ، اوله کرانون و استخوان بازو می چرخند و فشاری متقابل به هم وارد میکنند.
در طی زمان این موضوع منجر به VEO شده که غضروف محافظت کننده روی اوله کرانون پاره شده و رشد غیرطبیعی
استخوان اتفاق می افتد ( به آن استئوفیت یا خار استخوانی می گویند). این ورزشکاران درد و تورم در محل بیشترین تماس استخوانی دارند.
رشد غیر طبیعی استخوانی ناشی از VEO در این تصاویر در پشت آرنج و قسمت داخلی آرنج مشخص است.
-
شکستگی ناشی از فشار اوله کرانون:
زمانی اتفاق می افتد که عضلات خسته می شوند و نمیتواند فشار اضافه را تحمل کنند.
در نهایت خستگی عضلانی منجر به افزایش فشار به استخوان شده و یک ترک جزئی به اسم شکستگی فشاری ایجاد می کند.
در ورزش پرتابی اوله کرانون شایعترین مکان این نوع شکستگی می باشد. ورزشکاران درد روی سطح اوله کرانون زیر آرنج حس می کنند.
درد در هنگام پرتاب یا فعالیت مداوم بدتر شده و گاها در استراحت هم حس می شود.
-
التهاب عصب اولنار
وقتی آرنج خم می شود، عصب اولنا رو برجستگی استخوانی کشیده می شود و در این ورزشکاران، عصب به طور مداوم کشیده شده
و حتی می تواند از جای خود جابجا شود و منجر به درد شود و نهایتا التهاب عصب اتفاق بیفتد.
در این افراد درد شبیه برق گرفتگی که از قسمت داخلی آرنج شروع شده و به ساعد تیر می کشد ایجتد می شود.
همچنین بی حسی و گزگز در دو انگشت کوچک و حلقه بلافاصله بعد از پرتاب ایجاد می شود که ممکن است در استراحت هم باقی بماند.
التهاب عصب اولنار در افراد غیر ورزشکار نیز دیده می شود که علایم مشابه را صبح ها یا وقتی که آرنج مدتی خم باقی می ماند تجربه می کنند.
آسیب آرنج ورزشکاران
علت ها
آسیب آرنج در این افراد به علت فشار زیاد و تکراری ایجاد می شود. در بسیاری از موارد درد با قطع ورزش از بین می رود
و بسیاری از این آسیب ها در افرادی که ورزش پرتابی انجام نمیدهند ناشایع است.
در فرد پرتاب کننده توپ در بیس بال قدبلندتر، چاقتر ، کسی که با سرعت بیشتری پرتاب می کندریسک آسیب بیشتر است.
پرتاب در حالی درد یا خستگی عضلانی وجود دارد بیشترین ریسک آسیب وجود دارد.
معاینه پزشک
گرفتن شرح حال از بیمار و بررسی بالینی اهمیت دارد.
در طی بررسی بالینی پزشک محمدوده حرکتی هر مفصل، قدرت عضلات و ثبات آرنج را چک می کند.
ممکن است بررسی شانه نیز لازم باشد. حجم عضلات، ظاهر و مقایسه با سمت سالم نیز لازم است.
در لعضی موارد بررسی حس و ارزیابی قدرت تک تک عضلات انجام می شود.
پزشک منطقه دقیق درد را می پرسد و جهت تعیین نقطه دقیق درد از فشار مستقیم در جاهای مختلف استفاده می کند.
جهت همانند سازی با شرایط پرتاب توپ از تست استرس والگوس استفاده می شود.در این تست پزشک در حالیکه بازو را نگه می دارد
از قسمت خارجی فشاری به آرنج میاورد. اگر در آرنج احساس شلی ایجاد شود یا منجر به درد شود، تست مثبت در نظر گرفته می شود.
روش های تصویر برداری
گرافی ساده: در این روش ساختار های محکم مثل استخوان به خوبی نشان داده می شود.
شکستگی فشاری، خار استخوانی و سایر موارد غیر طبیعی در عکس دیده می شوند.
سی تی اسکن: این روش به صورت روتین در این بیماران درخواست نمی شود و فقط در موارد خاصی ممکن است نیاز باشد.
در بررسی زوائد استخوانی یا سایر اختلالات استخوانی کمک کننده است.
MRI: این تست دید عالی از بافت نرم آرنج می دهد و به پزشک در افتراق آسیب تاندونی از لیگامانی کمک می کند.
همچنین در تعیین شدت آسیب کمک کننده است و شکستگی های ریزی که در عکس ساده مشخص نیستند در MRI دیده می شوند.
درمان
درمان غیرجراحی
در بیشتر موارد درمان با دوره کوتاهی از استراحت است.
- فیزیوتراپی: ورزش های اختصاصی می توانند انعطاف پذیری و قدرت عضلات را باز می گردانند.
و برنامه توانبخشی که شامل بازگشت تدریجی به ورزش شود کمک کنندست. - تغییر پوزیشن: ارزیابی پوزیشن درست بدن در هنگام ورزش برای جلوگیری از فشار بیش از حد به آرنج
- داروهای ضد التهاب: داروهایی مثل ایپوبروفن و ناپروکسن درد و التهاب را کاهش می دهند.
اگر علایم باقی بمانند دوره طولانی تری از استراحت لازم است.
درمان جراحی
اگر علایم با روش های غیرجراحی بهبود نیابند و ورزشکار بخواهد ورزش را ادامه دهد، روش های جراحی در نظر گرفته می شود.
- آرتروسکوپی: خار استخوانی یا هرگونه زائده استخوانی یا غضروفی با این روش می تواند برداشته شود.
- در طی آرتروسکوپی پزشک یک دوربین کوچک که آرتروسکوپ نامیده می شود وارد آرنج می کند و با تصویری که روی صفحه تلویزیون می بیند
ابزار جراحی را هدایت می کند. و به این وسیله پزشک می تواند
به جای برش های بزرگ در جراحی های باز روتین از برش بسیار کوچ و ابزار بسیار ریز استفاده کند. - ترمیم UCL: در موار ناپایداری یا پارگی این رباط که پاسخ به درمان غیرجراحی ندادند، ترمیم جراحی استفاده می شود.
بیشتر لیگامان ها قابل بخیه زدن نیستند وباید تحت ترمیم قرار گیرند. در طی این عمل لیگامان آسیب دیده با بافت نرم دیگری جایگزین می شود.
معمولا این رباط با یکی از تاندون های خود بیمار جایگزین می شود.
این روش جراحی به یاد اولین نفری که این جراحی را به طور موفق انجام داد “جراحی تامی جان” نامیده می شود.
جابجایی عصب اولنار به قدام: در موارد التهاب عصب اولنار، این عصب را به جلوی آرنج منتقل می کنند.
بهبود (ریکاوری)
اگر درمان های غیرجراحی موثر باشد بازگشت به ورزش ۶ تا ۹ هفته بعد امکانپذیر است.
در صورت جراحی، بسته به نوع عمل مدت زمان بهبود متفاوت است. در صورت ترمیم UCL 6 تا ۹ ماه یا بیشتر زمان جهت برگشت به فعالیت لازم است.
پیشگیری:
شرایط مناسب، تکنیک صحیح، و زمان ریکاوری مناسب در پیشگیری از آسیب موثر است.
در ورزشکاران جوانتر، راهنماهایی جهت تعیین تعداد پرتاب در هر بازی و
در هر هفته و همچنین نوع پرتاب جهت جلوگیری از آسیب در بچه ها ایجاد شده است.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.