تحریک طناب نخاعی

چه کسانی کاندید مناسب برای تحریک طناب نخاعی هستند؟

ابتدا باید مطمئن شد که تحریک نخاعی برای بیمار بهترین گزینه جهت کاهش درد است. برای ارائه این توصیه، پزشک شما احتمالاً تصویربرداری ستون فقرات شامل سی تی اسکن و ام‌آر‌آی و تست‌های روانپزشکی را درخواست می کند. تست‌های روانپزشکی و گرفتن شرح حال به پزشک کمک می‌کند که مطمئن شود اختلالاتی مانند افسردگی یا اضطراب باعث تشدید درد شما نمی شوند.

شرایط هر بیمار متفاوت است، اما به طور کلی، افرادی که بیشترین سود را از تحریک طناب نخاعی می برند کسانی هستند که:

• تسکین درد کافی را با داروها، درمان های کم تهاجمی یا جراحی های قبلی تجربه نکرده‌اند.
• از شروع درد حداقل ۶ ماه گذشته باشد.
• بیمار به مواد مخدر و یا داروی دیگری اعتیاد نداشته باشد.
• اختلالات روانپزشکی که اثربخشی این روش را کاهش دهد، نداشته باشند.
• مرحله آزمایشی نصب الکترود از نظر بهبود درد موفقیت‌آمیز باشد.

جاگذاری محرک طناب نخاعی

تحریک طناب نخاعی در دو مرحله انجام می‌شود. مرحله اول که مرحله آزمایشی است و مرحله دوم نصب دائمی الکترود است.

نصب آزمایشی محرک طناب نخاعی

مرحله اول تحریک نخاعی نصب آزمایشی محرک نخاعی است. پزشک برای شما یک دستگاه موقت را قرارمی‌دهد.  با هدایت نوع خاصی از اشعه ایکس به نام فلوروسکوپی، پزشک شما الکترودها را با دقت در فضای اپیدورال ستون فقرات وارد می کند. محل درد شما بر جایی که این الکترودها در امتداد ستون فقرات قرار می گیرند تأثیر می گذارد. زمانی که الکترودها در جای مناسب قرار گرفتند پزشک از شما در مورد کاهش درد میپرسد. در صورتی که محل محرک نخاعی درست باشد مرحله اول نصب به پایان میرسد. ژنراتور/باتری خارج از بدن خواهد بود و معمولاً روی یک کمربند قرار می‌گیرد که به دور کمر بسته می‌شود.

بعد از یک هفته، میزان کاهش درد و یا علائم نوروپاتی بررسی خواهد شد. اگر کاهش ۵۰٪ یا بیشتر در سطح درد را تجربه کنید، مرحله آزمایشی تحریک طناب نخاعی موفقیت آمیز تلقی می شود.

در صورت عدم موفقیت، سیم ها را می توان به راحتی در کلینیک بدون آسیب به نخاع یا اعصاب جدا کرد. در صورت موفقیت آمیز بودن، مرحله دوم تحریک طناب نخاعی برای کاشت دائمی دستگاه انجام می‌شود. کاشت دائمی دستگاه یا با تکنیک غیرجراحی (توسط پزشک فلوشیپ ستون فقرات و ضایعات نخاعی و یا پزشک فلوشیپ درد) و یا با تکنیک جراحی (توسط جراح مغز و اعصاب) انجام می‌شود.

نصب دائمی محرک طناب نخاعی

در روش نصب دائمی، ژنراتور زیر پوست قرار می گیرد و الکترودهای آزمایشی با الکترودهای دائمی جایگزین می شوند.

پس از انجام بی حسی موضعی، پزشک شما یک برش (معمولا در امتداد پایین شکم یا باسن) برای نگه داشتن ژنراتور ایجاد می‌کند. همانند روش آزمایشی، از فلوروسکوپی برای تعیین محل قرارگیری الکترودها استفاده می شود.

عوارض محرک‌های طناب نخاعی

عوارض نصب محرک طناب نخاعی نادر است، اما هیچ روشی بدون خطر نیست. درصد کمی از بیماران ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:

• عفونت به ویژه طی ۲ تا ۸ هفته اول بعد از نصب الکترود.
• خونریزی
• حرکت دستگاه (به عنوان مثال، الکترودها از محل اصلی خود حرکت می کنند و محرک به طور موثر درد را مسدود نمی کند).
• آسیب دستگاه (به عنوان مثال، افتادن یا فعالیت بدنی شدید محرک را می شکند).
• پارگی پرده دورا. پرده دورا طناب نخاعی را احاطه کرده است. محرک‌های طناب نخاعی در فضای اپیدورال قرار دارند. اگر یک سوزن یا الکترود بیش از حد عمیق وارد شود و آن را سوراخ کند، مایع مغزی نخاعی ممکن است به بیرون نشت کند. این سوراخ ها می تواند باعث سردرد شدید شود.
• آسیب به طناب نخاعی. اگرچه بسیار نادر است، قرار دادن محرک طناب نخاعی به گونه ای که وارد نخاع شود باعث آسیب عصبی و فلج شود.

هرجا که امکان‌پذیر باشد نصب دستگاه با استفاده از تکنیک غیرجراحی بر روش‌های جراحی که در آن قسمتی از استخوان‌های ستون فقرات برداشته می‌شود ارجح است. تکنیک غیرجراحی اگرچه خود نوعی جراحی محسوب می‌شود اما در مجموع عوارض کمتری دارد.