پارگی لبروم شانه
پارگی لبروم شانه
پارگی لبروم شانه پیشرفت‌های فن‌آوری پزشکی پزشکان را قادر ساخته تا آسیب هایی را شناسایی و درمان کنند
که سال‌ها پیش مورد توجه قرار نمیگرفته است. برای مثال, پزشکان می‌توانند از دوربین‌های مینیاتوری برای دیدن داخل مفصل استفاده کنند.
با این ابزار, آن‌ها قادر به شناسایی و درمان پارگی لبروم شانه هستند.
آناتومی
مفصل شانه شامل سه استخوان است: کتف، ترقوه و استخوان بازو (هومروس)
قسمت فوقانی استخوان هومروس داخل یک حفره کم‌عمق در استخوان کتف به نام گلنوئید قرار دارد
سر استخوان هومروس معمولاً بسیار بزرگ‌تر از حفره گلنوئید است و یک بافت فیبری نازک بنام لبروم اطراف حفره را احاطه میکند
تا به استحکام آن کمک کند. این لبه تا ۵۰ % عمق حفره را بیشتر میکند تاسر استخوان بازو بهتر با حفره متناسب گردد.
علاوه بر این، این لایه به عنوان محل اتصال چندین لیگامان هم عمل میکند.
آناتومی شانه
علت
آسیب به لبروم شانه میتواند به علت ضربه شدید ناگهانی یا حرکات مکرر و طولانی رخ دهد. نمونه‌هایی از آسیب ناشی از ضربه عبارتند از:
- افتادن روی کف دست باز
- ضربه مستقیم به شانه
- کشش ناگهانی، مثل زمانی که سعی در بلند کردن یک جسم سنگین داشته باشد،
- ورزشکاران پرتابی یا وزنه برداران میتواند در نتیجه حرکت شانه تکراری، دچار پارگی لبروم شوند.
علایم
- علائم پارگی لبروم شانه بسیار شبیه به سایر آسیب‌های شانه است. این علائم عبارتند از:
- حس بی‌ثباتی در شانه
- دررفتگی شانه
- درد، مخصوصا در فعالیت‌های بالای سر
- احساس گرفتگی، صدادادن و یا قفل کردن
- درد گه گاهی شبانه یا درد در فعالیت‌های روزانه
- کاهش محدوده حرکتی
- کاهش قدرت
معاینه فیزیکی
پزشک شما سابقه ضربه به دست را از شما را خواهد گرفت.
ممکن است سابقه ضربه داشته باشید و یا درد شما بصورت تدریجی افزایش یافته باشد.
دکتر چندین معاینه فیزیکی انجام خواهد داد تا محدوده حرکت، ثبات و درد را بررسی کند.
علاوه بر این، پزشک ممکن است برای بررسی سایر علل درخواست گرفتن گرافی ساده را بنماید.
از آنجا که لبروم شانه از جنس بافت نرم است، در گرافی ساده اشعه درگیری آن دیده نمیشود،
گاها پزشک درخواست (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) میدهد،
در هردوی این روشها میتوان از تزریق ماده حاجب برای تشخیص بهتر پارگی استفاده نمود.
هرچند در نهایت، تشخیص با جراحی آرتروسکوپیک انجام خواهد شد.
پارگی میتواند در بالا یا پایین و یا در وسط لبروم قرار گیرد.
درمان
تا زمانی که تشخیص نهایی داده شود, پزشک شما ممکن است داروهای ضد التهاب و استراحت برای بهبود علایم تجویز کند.
تمرین‌های توان‌بخشی برای تقویت عضلات چرخاننده شانه نیز توصیه می‌شود.
در بسیاری از موارد روش‌های غیر جراحی در تسکین علایم و بهبود بافتهای آسیب‌دیده موثر هستند.
اگر این اقدامات، ناکافی باشند, پزشک شما ممکن است جراحی را توصیه کند.
بسته به آسیب شما, پزشک ممکن است از روش سنتی بصورت جراحی باز یا روش آرتروسکوپی استفاده کند.
در عمل آرتروسکوپی, جراح لبروم و عضله دو سر را بررسی میکند.
اگر آسیب تنها محدود به خود لبروم باشد، شانه هنوز پایدار بوده و جراح لبروم پاره را برداشته و پارگی را اصلاح میکند.
اگر پارگی در تاندون دو سر بوده و یا در صورتی که تاندون از محل خود جدا شده باشد تاندون ناپایدار تلقی شده
و جراح نیاز به ترمیم یا انتقال تاندون به مکانی بهتر با استفاده از میخ, پیچ, یا بخیه دارد.
پارگی در قسمت تحتانی لبروم نیز اغلب با بی‌ثباتی شانه مرتبط است.
در این روش جراح لیگامانهای آسیب دیده را ترمیم کرده و لبروم را اصلاح میکند.
این جراحی هم بصورت بسته و یا باز با یک برش کوچک در جلوی شانه انجام می شود.
در طی آرتروسکوپی ، جراح شما آرتروسکوپ و وسایل کوچک را در مفصل شانه شما وارد می کند.
توان‌بخشی
بعد از جراحی باید بسته به توصیه پزشک به مدت ۳ تا ۶ هفته شانه خود را در اسلینگ قرار دهید.
پزشک شما هم چنین میتواند ورزشهای سبک، غیرفعال و درمحدوده بدون درد را برای شما تجویز کند. زمانی که اسلینگ برداشته می‌شود،
باید حرکات شانه و ورزشهای انعطاف‌پذیری را انجام دهید و به تدریج عضلات شانه خود را تقویت کنید.
ورزشکاران معمولاً در ۱۲ هفته پس از جراحی می‌توانند تمرینات مرتبط با فعالیت ورزشی را آغاز کنند، اگرچه ترمیم کامل بافت آسیب دیده ۴ تا ۶ ماه طول خواهد کشید.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.