ورزش درمانی تاندینوپاتی آشیل

در این نوشته دکتر محسن چراغی و دکتر محمد رسول نظام آبادی فلوشیپ ستون فقرات و توانبخشی ضایعات نخاعی، در مورد … توضیحاتی ارائه کرده اند.

ورزش درمانی برای تاندینوپاتی آشیل، که به آن آشیلوتندینیت نیز گفته می‌شود، یکی از روش‌های مؤثر درمانی است که به منظور کاهش درد، بهبود عملکرد و تقویت تاندون آشیل اجرا می‌شود. تاندینوپاتی آشیل یکی از شایع‌ترین مشکلاتی است که ورزشکاران و افراد فعال با آن مواجه هستند، اما ممکن است در افرادی که فعالیت بدنی کمی دارند نیز رخ دهد.

 تاندون آشیل، بزرگترین تاندون در بدن است، وظیفه‌ی انتقال نیرو از عضلات ساق پا به استخوان پاشنه را بر عهده دارد. تحت فشار مداوم، تاندون ممکن است دچار التهاب یا آسیب‌دیدگی‌های تدریجی شود که به آن تاندینوپاتی گفته می‌شود. درمان این شرایط نیاز به یک برنامه‌ی ورزشی متمرکز و مناسب دارد که به طور خاص بر تقویت و افزایش انعطاف‌پذیری تاندون تمرکز دارد.

 تمرینات کششی برای تاندون آشیل یکی از مهم‌ترین بخش‌های ورزش درمانی است. کشش طولانی مدت و منظم تاندون، به ویژه در مراحل اولیه تاندینوپاتی، می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند. کشش‌ها باید به آرامی و با احتیاط انجام شوند تا از آسیب بیشتر به تاندون جلوگیری شود.

درمان تاندینوپاتی آشیل

نوشته های اخیر دکتر نظام آبادی

تقویت عضلات اطراف تاندون آشیل نیز بسیار مهم است. تمریناتی مانند بلند کردن پاشنه و نشست و برخاست، که عضلات ساق پا را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند به تقویت این عضلات کمک کرده و بار و فشار وارده بر تاندون آشیل را کاهش دهند. این تمرینات باید تحت نظر یک متخصص فیزیوتراپی انجام شوند تا اطمینان حاصل شود که شدت و تکرار تمرینات به طور مناسب تنظیم شده است.

استفاده از وسایل کمکی، مانند کفی‌های طبی یا نوارهای حمایتی، ممکن است در کنار ورزش درمانی به کار رود تا از تاندون آشیل حمایت بیشتری به عمل آید و استرس کاهش یابد. استفاده از این وسایل باید با مشورت پزشک یا فیزیوتراپیست صورت گیرد تا مطمئن شویم که به بهترین نحو ممکن از آن‌ها استفاده می‌شود.

اجرای دقیق و منظم برنامه ورزش درمانی زیر نظر یک متخصص، می‌تواند تاثیر بسزایی در درمان تاندینوپاتی آشیل داشته باشد. 

مدیریت فعالیت و استراحت نیز جزئی از درمان است. برای بهبودی موثر، باید تعادلی بین فعالیت و زمان استراحت تاندون ایجاد شود. افزایش تدریجی فعالیت‌ها اجازه می‌دهد که تاندون به آرامی تقویت شود بدون اینکه تحت فشار زیادی قرار گیرد.

 پیروی از یک برنامه‌ی ورزشی دقیق و منظم، با نظارت پزشکی، ضروری است تا از پیشرفت موثر و پایدار بیماری اطمینان حاصل شود. با این حال، برخی موارد تاندینوپاتی آشیل ممکن است به درمان‌های تهاجمی‌تر مانند تزریق یا جراحی نیاز داشته باشند. این تصمیمات باید بر اساس توصیه‌های پزشکی و با توجه به شرایط خاص هر فرد گرفته شوند.

تاندینوپاتی آشیل، که به التهاب یا آسیب دیدگی تاندون آشیل اشاره دارد، معمولاً در اثر فشار مکرر یا بیش از حد روی تاندون به وجود می‌آید. این شرایط در میان ورزشکاران، به ویژه دوندگان و ورزشکارانی که به فعالیت‌های پرشی مشغول هستند، شایع است. درمان این شرایط اغلب شامل استراتژی‌های مختلفی است که ورزش درمانی یکی از اصلی‌ترین آن‌ها است.

فاز اولیه توانبخشی: در این مرحله، تمرکز بر کاهش درد و التهاب است. تمریناتی مانند کشش آرام تاندون آشیل و استفاده از یخ برای کاهش التهاب انجام می‌شود.
تمرینات کششی: پس از کاهش درد اولیه، تمرینات کششی شروع می‌شوند. کشش عضلات ساق پا به طور مداوم می‌تواند به بهبود انعطاف‌پذیری کمک کند.
تقویت عضلات: تمریناتی مانند بلند کردن پاشنه از زمین که به تقویت عضلات ساق کمک می‌کند، باید به طور منظم انجام شود. این تمرینات موجب افزایش قدرت و پایداری تاندون می‌شوند.
تمرینات تعادلی: افزایش تعادل و هماهنگی عضلانی نیز بخشی از برنامه توانبخشی است. این تمرینات می‌توانند شامل استفاده از توپ تعادلی یا انجام حرکاتی روی یک پای محکم باشند.
بازگشت تدریجی به فعالیت‌های ورزشی: با بهبودی تاندون، فعالیت‌های سبک‌تر ورزشی می‌توانند آغاز شوند. این فعالیت‌ها باید به تدریج و زیر نظر متخصص افزایش یابند تا از بازگشت دوباره آسیب جلوگیری شود.
نتیجه‌گیری
این برنامه نه تنها به کاهش درد و التهاب کمک می‌کند، بلکه در پیشگیری از آسیب‌های آتی نیز مؤثر است. با این حال، باید توجه داشت که هر برنامه‌ای باید به صورت فردی سازی شده و متناسب با نیازها و شرایط خاص هر فرد طراحی شود.
روش درمان تاندینوپاتی آشیل