ورزش درمانی فمورواستابولار و پارگی های لبروم
در این نوشته دکتر محسن چراغی و دکتر محمد رسول نظام آبادی فلوشیپ ستون فقرات و توانبخشی ضایعات نخاعی، در مورد … توضیحاتی ارائه کرده اند.
ورزش درمانی برای آسیب‌های فمورواستابولار و پارگی‌های لابروم به عنوان یک رویکرد مهم در حوزه توانبخشی و فیزیوتراپی شناخته شده است. آسیب فمورواستابولار، که اغلب در اثر برخورد یا فشار مکرر رخ می‌دهد، می‌تواند به پارگی لابروم منجر شود. لابروم نوعی بافت غضروفی است که در حفره استابولوم مفصل ران قرار دارد و به عنوان یک “بالشتک” برای سر استخوان ران عمل می‌کند.
تشخیص این آسیب‌ها اغلب به وسیله ارزیابی بالینی و تصویربرداری مانند MRI انجام می‌شود. پس از تایید تشخیص، ورزش درمانی می‌تواند به عنوان یک گزینه درمانی غیر جراحی در نظر گرفته شود. این شیوه درمانی شامل تمریناتی است که به بهبود دامنه حرکتی، تقویت عضلات اطراف مفصل ران، و کاهش درد می‌پردازد.
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های ورزش درمانی، تمرینات کششی و تقویتی است. این تمرینات به منظور افزایش قدرت و انعطاف‌پذیری عضلاتی که مفصل ران را پایدار می‌کنند، طراحی شده‌اند. عضلات هدف عمدتا شامل عضلات کوچکتر و بزرگتر ناحیه لگن و ران می‌باشند.
برای پارگی‌های لابروم، که اغلب در ورزشکاران و افراد فعال دیده می‌شود، ورزش‌های درمانی خاصی توصیه می‌شود که بر کنترل حرکات و استقرار مفصل تمرکز دارند. این تمرینات می‌توانند شامل حرکات دورانی کنترل شده، تمرینات تعادلی و تقویتی باشند. هدف از این تمرینات، کاهش فشار بر لابروم و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر است.
اهمیت دادن به فرآیند توانبخشی و داشتن صبر و پشتکار در اجرای تمرینات توسط بیمار از اهمیت بالایی برخوردار است. برنامه‌ریزی درمانی باید شخصی‌سازی شود و بر اساس شدت آسیب، سن، سطح فعالیت و اهداف فردی بیمار تنظیم گردد.
پیگیری و ارزیابی مداوم حیاتی است تا اطمینان حاصل شود که بیمار در مسیر درست توانبخشی قرار دارد و به تدریج به سطح فعالیت قبلی خود بازمی‌گردد. استفاده از ابزارهای ارزیابی مانند تست‌های عملکردی و اندازه‌گیری دامنه حرکت می‌تواند در این فرآیند کمک‌کننده باشد.
ورزش درمانی در فمورواستابولار و پارگی‌های لابروم
آسیب فمورواستابولار (FAI)، یک اختلال است که در آن تماس غیرطبیعی بین استخوان ران و استابولوم (حفره مفصلی در لگن) وجود دارد. این وضعیت می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شدید، و در نهایت به پارگی لابروم بیانجامد. لابروم که یک حلقه غضروفی است، به عنوان مهر و موم در اطراف مفصل ران عمل می‌کند و به حفظ ثبات و فشار مناسب در مفصل کمک می‌کند. پارگی لابروم می‌تواند به کاهش ثبات مفصل و افزایش ریسک آسیب‌های بیشتر منجر شود.
| ورزش درمانی نقش کلیدی در توانبخشی بیماران دارد، چه به عنوان جایگزینی برای جراحی و چه به عنوان بخشی از فرآیند بهبود پس از جراحی. |
تشخیص و درمان FAI و پارگی‌های لابروم معمولاً شامل مراحل مختلفی از جمله ارزیابی‌های بالینی، تصویربرداری مانند MRI و در برخی موارد، جراحی برای اصلاح ساختار استخوانی و ترمیم لابروم است. با این حال،
اصول کلیدی ورزش درمانی شامل موارد زیر است:
تقویت عضلات اصلی و لگن: تقویت عضلات کور (مرکزی) و اطراف لگن برای افزایش پایداری مفصل ران و کاهش فشار وارده به لابروم ضروری است. این تمرینات شامل تقویت عضلات ابداکتور، اداکتور و کوادریسپس است.
افزایش دامنه حرکتی: اجرای تمرینات کششی و دامنه حرکتی برای جلوگیری از انقباض عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری عضلاتی که بر مفصل ران تأثیر می‌گذارند، مهم است.
کنترل حرکتی و تمرینات پروپریوسپتیو: بهبود درک بدنی و کنترل حرکتی برای جلوگیری از حرکات ناگهانی و نادرست که می‌تواند منجر به آسیب‌های بیشتر شود.
فرآیند توانبخشی ممکن است شامل مراحل مختلفی باشد که بسته به شدت آسیب و پاسخ بیمار به درمان متغیر است. بیماران باید تحت نظر یک متخصص فیزیوتراپی باشند تا از اجرای صحیح تمرینات و جلوگیری از فعالیت‌هایی که ممکن است آسیب را تشدید کنند، اطمینان حاصل شود.
در نهایت، ارزیابی پیشرفت از طریق تست‌های عملکردی و اندازه‌گیری‌های مکرر ضروری است تا اطمینان حاصل شود که بیماران در مسیر بهبودی قرار دارند. این تست‌ها ممکن است شامل ارزیابی‌های قدرت عضلانی، دامنه حرکتی، و توانایی انجام فعالیت‌های روزمره باشد.
توجه به این جنبه‌ها می‌تواند به بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی بیمارانی که با FAI و پارگی‌های لابروم دست و پنجه نرم می‌کنند، منجر شود. این نه تنها از نظر فیزیکی بلکه از نظر روانی نیز حمایت قابل توجهی برای بیماران به شمار می‌رود.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.