شکلهای غیرطبیعی دست ( دفورمیتی های دست )

دفرمیتی های دست

 

دفرمیتی های دست واژه دفرمیتیهای مادرزادی دست به شرایطی گفته می شود که درگیری و اختلال دست از زمان تولد وجود داشته باشد.

کودکان با تفاوتهای متعددی در ساختار اندام فوقانی می توانند متولد شوند و این اختلالات تاثیر قابل توجهی روی عملکرد و ظاهر دست آنها خواهد داشت.

این اختلالا در بارداری و حین تشکیل اندام فوقانی کودک رخ می دهد

و گاها با مصرف دارو و یا درگیری وراثتی مرتبط است ولی در اکثر موارد علت اصلی آن ناشناخته باقی می ماند.

وجود اندام فوقانی دارای دفرمیتی از نظر عملکردی و ظاهری چالش برانگیز است

ولی در غالب موارد کودک به این اختلال عملکرد عادت می کند.

گاها کودکان نیازمند درمان فیزیکی، جراحی یا سایر اقدامات جهت افزایش استقلال شخصی هستند.

 

توصیف دفرمیتی دست

تفاوت و اختلال در اندام فوقانی شکل و عملکرد اندام را تحت تاثیر قرار داده و در هر ۱۰۰۰۰ تولد ۲۰ عدد شیوع داشته و در پسران شایعتر است.

اغلب این تفاوتها قبل از تولد قابل تشخیص نیست ولی درگیری هایی مثل نبود یک انگشت یا وجود انگشت اضافه در سونوگرافی قبل تولد می تواند دیده شود.

این درگیریها در دو گروه تقسیم بندی می شوند
  • ملفورمیشن: که در این گروه قسمتی از دست یا بازو حین جنینی درست تشکیل نمی شود و اصولا در هفته های اول بارداری رخ می دهد.
  • دفرمیتی: که در آن دست و اندام فوقانی شروع به تشکیل طبیعی می کند ولی این تشکیل به علتی رخ نمی دهد.

 انواع اختلالات دفرمیتی های دست

  • سین داکتیلی: شایعترین نوع بوده و شامل چسبیدگی انگشتان به همدیگر می باشد و به علت جدا شدن نامناسب انگشتان از هم رخ می دهد.
  • پلی داکتیلی: داشتن انگشت اضافه که بصورت پوست، گوشت و بافت نرم و یا یک انگشت کاملا تشکیل شده می باشد
    و اغلب در کنار انگشت کوچک و یا شست وجود دارد. این نوع تفاوت اغلب جنبه فامیلی دارد.
  • نقص اندام: نبود یک قسمتی از اندام یا وجود بصورت کوچکتر و مینیاتوری.

سین داکتیلی

تشخیص

گاها برای تشخیص درست نیاز به تستهای تشخیصی و یا بررسی بیشتر می باشد:

  • گرافی ساده: جهت تعیین نوع درگیری استخوانی و سایر بافتهای سفت.
  • تست ژنتیک : بررسی ژنتیک درصورت شک به سندرمهای خاص استفاده می شود.
  • تستهای مکمل: درصورت شک به سندرمهای همراه با سایر درگیریها ممکن است توصیه به بررسی سایر قسمتهای بدن هم ضرورت یابد.

درمان

هدف اصلی درمان بهبود عملکرد و ظاهر در اندام درگیر است. باتوجه به شرایط، اقدام مناسب درمانی تعیین می شود.

پلی داکتیلی

درمان غیرجراحی

 

این درمان شامل
  • تمرینات فیزیکی همراه با بازی

تمریناتی که سبب بهبود اعتماد بنفس بیمار و افزایش استقلال فرد می شود.

  • درمان فیزیکی

تمرینات تقویتی در دست و اندام فوقانی جهت تقویت و افزایش حرکت اندام.

  • کاردرمانی

تمرینات و اموزش جهت افزایش مهارتها مثل نوشتن و سایر مهارتهای لازم.

  • استفاده از وسایل کمکی

وسایل کمکی برای غذا خوردن، لباس پوشیدن و سایر وسایل.

  • پروتز

وسایل کمکی جهت استفاده در عضو مشکل دار.

 

جراحی

روشهای جراحی متعددی برای بهبود شرایط وجود دارد از جمله برداشتن بافت نابجا، گرفت و …..

 

 

 

 

منبع : سایت orthoinfo

ترجمه شده توسط : دکتر مریم رحیمی

امتیاز دهید post
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *