بیماری دوپویترین تشخیص و درمان
برسی بیماری دوپویترین
بیماری دوپویترین این بیماری سبب درگیری فاسیا – که لایه ی فیبری که زیر پوست دست و انگشتان قرار دارد – می شود.
در این بیماران فاسیا ضخیم شده و سبب با گذر زمان کوتاهی پیدا می کند.
این رخداد سبب کشیده شدن انگشتان به سمت کف دست و درنهایت ایجاد کانترکچر دوپویترنی می شود.
در گروهی از بیماران کانترکچر سبب اختلال در عملکرد انگشتان می شود،
و در صورت بروز این حالت بیمار نیاز به درمان جراحی یا غیرجراحی جهت آهسته کردن روند درگیری و بهبود عملکرد انگشتان خواهد داشت.
توصیف
فاسیا لایه ای است که سبب نگهداشتن پوست روی سطح کفی دست می شود و درصورت نبود فاسیا پوست کف دست شل بوده
و همانند پوست روی دست راحت جابجا می شود.
در بیماران با بیماری دوپویترین این فاسیا ابتدا ضخیم شده و سبب دچار کوتاهی میگردد.
در اغلب مواقع دوپویترن زمانی تشخیص داده می شود که ندول یا برآمدگی زیرپوست کف دست تشکیل می شود.
با پیشرفت این درگیری باندهایی از فاسیا بصورت نوارهای ضخیم زیرپوست تشکیل شده که
میتواند سبب کشیده شدن انگشتان به کف دست گردد، که به این حالت کانترکچر دوپویترن گفته می شود،
اگرچه این باندها مشابه تاندون دیده میشوند ولی تاندون دراین بیماری درگیر نمی شود.
شکل و شمایل بیماری دوپویترین
دربسیاری از بیماران پیشرفت بیماری بسیار کند و درطی چندین سال رخ می دهد.
و گاها اینقدر خفیف و با سیر آهسته بوده که نیاز به درمان ندارد.
درموارد متوسط و شدید سبب اختلال در صاف کردن انگشتان هم می شود.
درصورت بروز این درگیری درمان جهت کاهش کانترکچر و بهبود حرکت در انگشتان مورد نیاز است.
با پیشرفت کنترکچر درگیری فاسیا بیشتر شده و اصولا درمان سبب بهبود کامل نخواهد شد.
علل
علت دقیق این درگیری شناخته نشده است ولی اغلب شواهد بیانگر نقش قابل توجه ژنتیک در این بیماری است.
برخی از بررسی ها بیانگر تشدید بیماری پس از آسیب و یا زخم باز- مثل جراحی – به دست وجود دارد، ولی شواهد کافی برای تایید این مطلب وجود ندارد.
عوامل خطر
مجموعه ای ازعلائم که در تشدید و ایجاد دوپویترن نقش دارند شامل :
جنسیت: این درگیری در مردها شایعتر است.
نژاد: ساکنین اروپای شمالی و نژاد اسکاندیناوی مستعدتر به این درگیری هستند.
ژنتیک: درافراد یک خانواده شایعتر است.
استفاده از الکل: نوشیدن الکل به این درگیری مرتبط است.
استفاده از دارو: افراد دیابتی یا افراد با سابقه تشنج احتمال بیشتری برای این درگیری خواهند داشت.
سن: با بالا رفتن سن شیوع این درگیری افزایش میابد.
علائم
ایجاد کنترکچر دوپویترنی بسیار کند بوده و اغلب در طی چندین سال رخ میدهد. علائم این حالت شامل:
ندول: گاها یک برامدگی یا برجستگیهای متعددی در کف دست رخ میدهد،
این ندولها اغلب به پوست چسبیده هستند و گاها دردناک است ولی با گذر زمان این درد از بین می رود.
باندها: ندولها گاها ضخیم شده و جمع میشوند و باندی سفت و کشیده در زیر پوست ایجاد می شود، این باندها گاها سبب محدودیت حرکت انگشتان می شود.
کشش و چسبندگی انگشتان در عارضه دوپویترن
کانترکچر: با کشیده شدن بافت زیرجلدی یک یا تعدادی از انگشتان به داخل دست کشیده شده
و اختلال در حرکت آنها شود. انگشتان حلقه و کوچک بیشتر از سایر انگشتان مستعد این درگیری هستند،
ولی در سایر انگشتان و حتی در انگشت شست هم میتواند رخ دهد. اغلب مفصل اول انگشتان درگیر می شود ولی سایر مفاصل هم میتواند درگیر شود.
با افزایش خم شدگی در انگشتان، صاف کردن انگشت سخت شده
و گرفتن اجسام بزرگ، قرار دادن دست داخل جیب و انجام کارهای ساده دشوار میگردد.
برخی از بیماران ضخیم شدگی بافت را در پاها (بیماری Ledderhose) یا
پنیس (بیماری peyronie’s ) را هم تجربه میکنند، ولی این علائم در سایر مناطق بدن اتفاق نمیافتد.
معاینه توسط پزشک
پزشک در مورد سلامت عمومی، سابقه بیماری سوال خواهد کرد.
باتوجه به اهمیت انتقال ژنتیکی درمورد ابتلا سایر اعضا خانواده هم سوال خواهد کرد.
پزشک در معاینه دست و انگشتان شما به، محل ندولها و باندهای تشکیل شده توجه می کند، محدوده حرکتی انگشتان
و شست را بررسی کرده، بررسی حس انگشتان و دست و گاها ظاهر دست شما را با عکس بررسی می کند.
بیماری دوپویترین
درمان دوپویترین
درحال حاضر درمان قطعی برای بیماری دوپویترین وجود ندارد، اگرچه این درگیری خطرناک هم نمیباشد.
سیر بیماری فرد به فرد متفاوت است ولی اغلب پیشرفت این درگیری بسیار آهسته است
و اغلب در طی سالهای طولانی برای بیمار اختلال ایجاد مینماید، برای برخی از بیماران این درگیری پس از ایجاد ندول در کف دست پیشرفت نمی کند.
با پیشرفت بیماری، پزشک توصیه به استفاده از درمانهای غیر جراحی برای آهسته کردن روند بیماری خواهد کرد.
درمانهای غیرجراحی
تزرق کورتیکواستروئید: کورتون یک داروی ضدالتهابی قوی است میتواند به ندولهای دردناک تزریق شود.
در برخی از بیماران این تزریق میتواند سبب کاهش پیشرفت روند بیماری شود. اثرات این تزریق بین فرد به فرد متفاوت است.
اسپلینت: اسپلینت زدن سبب جلوگیری از پیشرفت کانترکچر نمی شود.
کشش تحت فشار، چندان موثر نمیباشد و میتواند سبب آسیب دست و انگشت شود.
اسپلینت میتواند پس از جراحی استفاده شده تا از محل آسیب محافظت نماید، اگرچه اثر آن بر کاهش احتمال عود کانترکچر نامشخص میباشد.
درمانهای جراحی
درصورت تداخل کانترکچر با عملکرد دست ممکن است توصیه به جراحی شود. هدف جراحی کاهش کانترکچر و افزایش حرکت در دست میباشد.
درمان قطعی برای کانترکچر وجود ندارد و تنها برداشتن باندها توصیه می شود.
متاسفانه، بافت ترمیمی پس از جراحی خود می تواند سبب تشکیل باند در آینده گردد.
دو روش جراحی متداول برای این کنترکچر وجود دارد:
- فاشیوتومی
- برداشت ناکامل فاسیای کف دست
درمان جراحی بیماری دوپویترن
فاشیوتومی: در این روش پزشک جراح برش روی کف دست شما ایجاد کرده و باندها را پاره کرده تا کانترکچر کاهش پیدا کند.
این روش جراحی با استفاده از بیحسی موضعی انجام می شود،
پس از جراحی زخم شما باز بوده و زمان داده می شود تا ترمیم شود و سپس برای شما اسپلینت استفاده شود.
برداشت ناکامل فاسیای کف دست: در این روش پزشک برش کف دست ایجاد کرده
و از طریق این برش بافتهای نامناسب و باندها را برش داده تا انگشتان صاف شود.
روشهای برش دادن کف دست در جراحی بیماری دوپویترین
روشهای برش دادن کف دست در جراحی بیماری دوپویترین می تواند متنوع باشد ولی در اغلب موارد برش زیگ زاگی استفاده می شود.
پس از جراحی در اغلب موارد زخم باز مانده تا کم کم ترمیم شود و گاها از گرفت برای ترمیم استفاده می شود.
گرفت پوستی گاها از سایر مناطق بدن برداشته شده و برای ترمیم استفاده می شود و گاها برای دوره ترمیم از اسپلینت استفاده می شود.
این روش اغلب نسبت به فاشیوتومی گرانتر بوده ونیازمند مراقبت بیشتر و فیزیوتراپی بوده و اغلب زمان بهبود طولانی تر دارد.
عوارض درمان باتوجه به شدت کانترکچر و شرایط پزشکی خود فرد متفاوت است
ولی عوارض کلی شامل: درد، اسکار عمل جراحی، آسیب به عصب و عروق محیطی، عفونت زخم، خشکی و اختلال حسی و آسیب دائمی انگشتان میباشد.
دوران نقاهت بیمارری دوپویترن
بهبود
عوارض زیاد پس از این درگیری شایع نمی باشد ولی احتمال درد، خشکی و تورم وجود دارد.
اگرچه هدف از جراحی اغلب بهبود حرکت در انگشتان است برخی از بیماران پس از جراحی قدرت خم کردن در انگشتان خود را از دست میدهند،
بالا نگهداشتن دست درسطحی بالاتر از قلب و تحرک آرام در انگشتان سبب کاهش این تورم و بهبود خشکی می شود.
مدالیته های فیزیکی برای بهبود قدرت و عملکرد دست و کاهش التهاب و تورم و کمک به ترمیم زخم مفید است و گاها از اسپلینت هم استفاده می شود.
نتایج: در اغلب بیماران حرکت پس از جراحی بهبود پیدا می کند،
اگرچه چون این درگیری درمانی ندارد حدود ۲۰% از بیماران دچار عود کنترکچرشده و گاها نیازمند جراحی مجدد خواهند شد.
درمانهای جدید
روشهای ذیل سبب کاهش کنترکچر و بهبود حرکت در انگشتان درگیر با بیماری دوپویترین با اثر کاهشی روی باندها دارد.
تزریق آنزیمی
این روش به تازگی توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تایید شده است، این آنریم کلاژناز توسط پزشک و بصورت سرپایی برای بیمار تزریق می شود.
در مرحله اولیه پزشک آنزیم را مستقیما به باندهای موجود در دست شما تزریق می کند.
و درطی ۲ تا ۳ روز این آنزیم سبب تضعیف بافت می شود، در مرحله بعد پزشک تحت بیحسی موضعی بافت را دستکاری کرده
و انگشت را صاف و خم می کند و این سبب کاهش خشکی و افزایش حرکت در دست می شود.
این روش درد و تروم کمتری نسبت به جراحی داشته ولی ندرتا ممکن است سبب واکنش آلرژیک و یا پارگی تاندونی شود.
نتایج اولیه این روش امیدبخش بوده ولی نیاز به بررسی بیشتر وجود دارد.
آپونوروتونی با سوزن
این روش هم در درمان بیماری دوپویترین جدید بوده و بصورت سرپایی توسط پزشک انجام می شود.
در این روش ابتدا دست توسط داروی بیحسی موضعی بیحس شده و سپس سوزن هایپودرم در بافت درگیر جلو و عقب برده شده
تا بافت ضعیف و یا گاها پاره شود. در این روش بافت آسیب دیده برداشته نمی شود ولی با جداشدن الیاف طول آن بلند می شود.
عوارض این روش مشابه جراحی شامل عود، آسیب عروق و اعصاب ، درد و خشکی می باشد
و نتایج کوتاه مدت آن هم جراحی و تزریق آنزیم بوده ولی نتایج طولانی مدت آن نامشخص است.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.