پارگی های روتاتورکاف
پارگی های روتاتورکاف
پارگی های روتاتورکاف علت شایع درد و ناتوانی در بزرگسالان است.
روتاتورکاف پاره منجر به ضعف شانه خواهد شد.
به این معنی که بسیاری از کارهای روزمره مثل شانه کردن مو و لباس پوشین دردناک و سخت خواهد شد.
آناتومی
شانه شما از سه استخوان تشکیل شده است : استخوان بازو (هومروس)، کتف (اسکاپولا) و استخوان ترقوه (کلاویکل).
شانه یک مفصل گوی و کاسه ایی است. گوی (سر استخوان بازو ) در قسمت گود استخوان کتف ، فیت می شود.
این تصویر قسمت های مهم مفصل را نشان می دهد.
روتاتور کاف بازوی شما را در شانه نگه می دارد. روتاتور کاف گروهی از چهار عضله هستند.
که با تاندون های خود دور سر استخوان بازو را می پوشانند. روتاتور کاف بازو را به کتف متصل کرده و کمک به بلند کردن و چرخش بازو می کنند.
تاندون های روتاتور کاف سر هومروس (استخوان بازو) را می پوشانند و کمک بلند کردن و چرخش بازو میکنند.
یک کیسه لغزنده به نام بورس بین روتاتور کاف و استخوان بالای شانه (آکرومیون) وجود دارد.
بورس اجازه حرکت آزادانه روتاتور کاف در هنگام حرکت بازو را می دهد.
وقتی روتاتورکاف آسیب می بیند، این بورس نیز می تواند ملتهب شده و دردناک شوند.
تعریف
وقتی یک یا بیشتر از تاندون های روتاتور کاف پاره می شوند، تاندون به طور کامل به سر هومروس اتصال ندارد.
بیشتر پارگی ها در تاندون سوپرا اسپیناتوس اتفاق می افتند ولی سایر قسمت ها نیز ممکن است درگیر شوند.
در بسیاری از موارد، پارگی تاندون ها با سایش شروع می شوند.
وقتی آسیب پیشرفت می کند تاندون کاملا پاره می شود ( مثلا وقتی جسم سنگینی بلند می کنید).
انواع مختلفی از پارگی وجود دارد
- پارگی نسبی : به آن پارگی ناکامل می گویند. آسیب تاندون ایجاد شده ولی پارگی به طور کامل اتفاق نمی افتد.
- پارگی ضخامت کامل: به آن پارگی کامل می گویند. تمام تاندون از استخوان جدا شده و یک حفره در تاندون ایجاد می شود.
در بیشتر پارگی های روتاتور کاف، تاندون پاره شده از استخوان جدا می شود.
(چپ) نمایی از بالا از چهار تاندونی که روتاتورکاف را تشکیل می شود.
(راست) پارگی کامل در تاندون سوپرا اسپیناتوس
علت
دو علت اصلی پارگی روتاتور کاف، آسیب و دژنراسیون (فرسودگی) است.
پارگی حاد
اگر شما هنگامی که بازو باز است بیفتید یا جسم بسیار سنگینی را با حرکت ناگهانی بلند کنید،
احتمال پارگی روتاتورکاف وجود دارد. این نوع پارگی می تواند با سایر آسیب های شانه همراهی داشته باشد مثل دررفتگی شانه یا شکستگی ترقوه.
پارگی دژنراتیو( فرسودگی)
بیشتر پارگی ها نتیجه فرسودگی مزمن تاندون است که به طور آهسته در طول زمان ایجاد می شود.
این روند به طور طبیعی با افزایش سن اتفاق می افتد. این پارگی ها در دست غالب شایعترند.
اگر شما پارگی دژنراتیو در یک شانه داشته باشید، شانس بیشتری برای پارگی در شانه مقابل دارید، حتی اگر دردی در آن شانه نداشته باشید.
فاکتور های متعددی در پارگی روتاتورکاف دژنراتیو یا مزمن نقش دارند
- فشار مکرر: انجام یک حرکت شانه به صورت تکراری روی تاندون ها و عضلات روتاتورکاف استرس وارد می کنند.
بیس بال، تنیس، قایقرانی و وزنه برداری مثالهایی از ورزش هایی است که می تواند
شما را در معرض آسیب قرار دهد. بسیاری از شغل ها نیز چنین حالتی دارند. - کاهش خونرسانی: همانطور که سن بالاتر می رود، خونرسانی به تاندون های روتاتورکاف کمتر می شود.
بدون خونرسانی مناسب، توانایی طبیعی بدن برای ترمیم تاندون آسیب می بیند و می تواند منجر به پارگی تاندون شود. - خار استخوانی: با افزایش سن، رشد غیرطبیعی استخوانی و خار زیر استخوان آکرومیون ایجاد می شود.
وقتی بازو را بلند می کنیم، این خارها به تاندون کشیده می شود.
به این شرایط گیرافتادگی (impingement) شانه گفته می شود و در طول زمان تاندون را ضعیف کرده و احتمال بالاتری برای پارگی دارد. - فاکتورهای خطر:چون اکثر پارگی های روتاتورکاف به علت آسیب های طبیعی همراه با افزایش سن ایجاد می شوند،
افراد بالای ۴۰ سال در ریسک بالاتری قرار دارند. - افرادی که بلند کردن مداوم یا فعالیت های بالای سر مداوم دارند، در ریسک پارگی قرار دارند.
ورزشکاران تنیس و پرتاب توپ در بیس بال هم مستعد آسیب هستند.
نقاشان، نجاران و بقیه کسانی که فعالیت های بالای سر دارند در شانس بیشتری برای پارگی قرار دارند.
اگرچه پارگی های افراد ورزشکار یا فعالیت های بالای سر در افراد جوانتر اتفاق می افتد،
اما بیشتر پارگی های بزرگسالان جوان ناشی از حوادثی مثل افتادن است.
علایم
شایعترین علامت ها شامل :
- درد شبانه در حالت استراحت، مخصوصا وقتی روی شانه مبتلا بخوابید.
- درد هنگام بالابردن جسمی و پایین آوردن بازو یا حرکت خاصی
- ضعف در بالابردن یا چرخیدن شانه
- احساس صدا یا ساییده شدن شانه در پوزیشن خاص
پارگی هایی که ناگهانی اتفاق می افتند، مثلا در اثر افتادن، در شدیدی ایجاد می کنند و ضعف ناگهانی ایجاد می شود.
پارگی هایی که به مرور ایجاد می شوند هم، موجب درد و ضعف می شوند.
ابتدا درد ممکن است خفیف باشد و تنها با بالابردن بازو به بالای سر ایجاد شود مثل رسیدن به بالای کابینت.
در ابتدا داروهایی مثل آسپیرین یا بروفن ممکن است درد را آرام کند.
به مرور زمان درد در هنگام استراحت نیز بروز می کند و با دارو از بین نمی رود.
دراز کشیدن به سمت مبتلا دردناک است. درد و ضعف در انجام کارهای روتین روزمره نیز ایجاد می شود.
باید توجه کنید که بعضی از پارگی های روتاتور کاف دردناک نیستند ولی ضعف و سایر علایم را دارند.
معاینه پزشک
شرح حال و معاینه
بعد از گفتن شرح حال و علایم، پزشک شما را معاینه می کند. به دنبال پیدا کردن ناحیه دردناک یا بدشکلی خواهد بود.
برای ارزیابی محدوده حرکتی، شانه شما را در جهات مختلف حرکت می دهد و قدرت عضلانی را بررسی می کند.
پزشکتان با حرکت دادن بازویتان در جهات مختلف، محدوده ی حرکتی شانه شما را بررسی می کند.
پزشک سایر مسایل مربوط به شانه و شاید معاینه گردن را نیز برای بررسی سایر موارد با علایم مشابه چک کند.
روش های تصویربرداری
- گرافی ساده (x-ray) : معمولا اولین روش تشخیصی است اما از آنجایی که بافت نرم مثل روتاتورکاف را نشان نمی دهد،
معمولا در مشکلات روتاتور کاف این تست نرمال است. - سونوگرافی یا MRI : این روش ها تصویر بهتری از تاندون ها و بافت نرم نشان می دهند.
پارگی روتاتورکاف، سایز و محل دقیق پارگی را نشان می دهد. MRI به پزشک امکان افتراق پارگی جدید از قدیمی را می دهد.
درمان
اگر شما پارگی روتاتورکاف داشته باشید و علی رغم افزایش درد از شانه خود استفاده کنید، ممکن است آسیب بیشتری به خود بزنید.
درد مزمن شانه و بازو، دلیل خوبی برای مراجعه به پزشک است.
درمان زودرس می تواند از تشدید علایم جلوگیری کند و به شما کمک می کند زودتر به فعالیت های روتین خود برگردید.
هدف از درمان، کاهش درد و حفظ عملکرد است. درمان های مختلفی برای پارگی روتاتورکاف وجود دارد که با توجه به شرایط هر بیمار انتخاب می شود.
در انتخاب درمان، سن بیمار، میزان فعالیت، سلامت عمومی و نوع پارگی در نظر گرفته می شود.
شواهدی وجود ندارد که نشان دهد جراحی زودرس نتایج بهتر از جراحی تاخیری دارد.
بنابراین اکثر پزشکان در ابندا درمان های غیرجراحی مثل فیزیوتراپی و سایر درمان های غیرجراحی توصیه می کنند.
درمان های غیرجراحی
در حدود ۸۰% بیماران، درمان غیرجراحی درد را کاهش داده و عملکرد را بهبود می بخشد.
درمان های غیرجراحی شامل :
- استراحت: استراحت و محدودیت فعالیت های بالای سر توسط پزشک ممکن است توصیه شود.
ممکن است برای حمایت شانه، اسلینگ (شانه بند) تجویز شود. - تعدیل فعالیت: پرهیز از کارهایی که درد را تشدید کند.
- داروهای ضدالتهابی: داروهایی مثل بروفن و ناپروکسن درد و تورم را کاهش می دهد.
- ورزش های قدرتی و فیزیوتراپی: ورزشهای اختصاصی حرکت و قدرت شانه را حفظ می کنند.
برنامه ورزشی شما شامل کشش برای بهبود محدوده حرکتی و انعطاف پذیری است.
تقویت عضلاتی که شانه را حمایت می کنند درد را کاهش داده و از آسیب های بیشتر جلوگیری می کند. - تزریق استروئید: اگر موارد قبلی منجر به کاهش درد نشد، تزریق موضعی بیحسی به همراه کورتون ممکن است کمک کننده باشد.
کورتون داروی ضد التهابی بسیار موثری است اگرچه ممکن است برای همه بیماران موثر نباشد.
تزریق کورتون ممکن است درد را از بین ببرد.
مهمترین مزیت درمان های غیرجراحی، پرهیز از عوارض اصلی جراحی مثل عفونت،
خشکی دائم مفصل، عوارض بی هوشی و گاهی طولانی شدن زمان بهبود است.
اشکال این درمان شامل افزایش سایز پارگی در طول زمان و محدودیت یکسری از فعالیت هاست.
درمان جراحی
اگر با متدهای غیرجراحی، درد بهبود پیدا نکند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
درد مداوم مهمترین عامل برای جراحی است. همچنین اگر فردی ورزشکار باشید یا فعالیت بالای سر زیاد داشته باشید، جراحی توصیه می شود.
سایر علایمی که درمان جراحی ممکن است انتخاب شود شامل موارد زیر است:
- علایم ۶ الی ۱۲ ماه طول بکشد.
- پارگی بزرگتر از ۳ سانتی متر درحالیکه بافت نرم اطراف وضعیت خوبی داشته باشند.
- ضعف بارز و از دست دادن عملکرد شانه
- پارگی در نتیجه آسیب حاد اخیر
جراحی ترمیم پارگی تاندون اغلب با اتصال مجدد تاندون ها به استخوان بازو همراه است.
روش های محدودی برای ترمیم پارگی وجود دارد که پزشکتان با شما در مورد آن صحبت خواهد کرد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.