آرنج تنیس بازان (اپی کندیلیت خارجی)

آرنج تنیس بازان (اپی کندیلیت خارجی)

 

آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت خارجی یک بیماری دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می شود.

جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش های راکتی می تواند باعث این شرایط شود.

با این وجود، چندین ورزش و فعالیت های دیگر نیز می تواند شما را در معرض خطر قرار دهد.

 

آرنج تنیس بازان ناشی از التهاب تاندونهایی است که به عضلات ساعد در قسمت بیرونی آرنج می پیوندند.

ماهیچه ها و تاندون های ساعد در اثر استفاده بیش از حد آسیب می بینند – هنگامی که دوباره و دوباره همان حرکت را تکرار می کنید.

این منجر به درد و حساسیت در قسمت بیرونی آرنج می شود.

گزینه های درمانی زیادی برای آرنج تنیس بازان وجود دارد. در بیشتر موارد ، درمان شامل یک رویکرد تیمی است.

پزشک معالج اولیه شما ، فیزیوتراپ و در بعضی موارد جراحان با هم همکاری می کنند تا بهترین خدمات را ارائه دهند.

 

آناتومی آرنج

مفصل آرنج شما مفصلی است که از سه استخوان تشکیل شده است: استخوان بازوی فوقانی شما (humerus) و دو استخوان در ساعد (رادیوس و اولنا).

برجستگی های استخوانی در انتهای humerus وجود دارد که به آنها epicondyle گفته می شود.

برجستگی استخوانی در قسمت بیرونی آرنج ، epicondyle جانبی نامیده می شود.

ماهیچه ها ، رباط ها و تاندون ها مفصل آرنج را در کنار هم نگه می دارند.عضله و تاندون ECRB معمولاً در آرنج تنیس بازان نقش دارد.

 

 

 

اپی کوندیلیت جانبی یا آرنج تنیس بازان ، عضلات و تاندونهای ساعد را شامل می شود.

عضلات ساعد شما مچ و انگشتان شما را به عقب باز می کند.

تاندونهای ساعد شما – که اغلب به عنوان اکستنسورها خوانده می شوند – عضلات را به استخوان وصل می کنند.

آنها بر روی اپی کندیل جانبی وصل می شوند.

تاندونی که معمولاً در آرنج تنیس بازان درگیر می شود ، Extensor Carpi Radialis Brevis (ECRB) نامیده می شود.

 

علت

 

• استعمال بیش از حد

مطالعات اخیر نشان می دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب رسیدن به عضله خاصی در ساعد است.
عضله extensor carpi radialis brevis (ECRB) به ثبات مچ دست در هنگامی که آرنج صاف است، کمک می کند.
به عنوان مثال، این اتفاق در هنگام برخورد به زمین تنیس رخ می دهد.
هنگامی که ECRB در نتیجه ی استفاده بیش از حد ضعیف می شود ، پارگی های میکروسکوپی در تاندون متصل به اپی کندیل خارجی شکل می گیرد.
و این منجر به التهاب و درد می شود.
عضله ECRB همچنین به دلیل موقعیت خود ممکن است در معرض خطر آسیب بیشتر باشد.
هنگامی که آرنج خم و راست می شود، عضله در برابر برآمدگی استخوان ساییده می شود. این می تواند به مرور زمان باعث پارگی عضله شود.

• فعالیت ها

ورزشکاران تنها افرادی نیستند که مبتلا به آرنج تنیس بازان می شوند.
بسیاری از افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان در کار یا فعالیت هایی شرکت می کنند که نیاز به استفاده مکرر و شدید از عضله ساعد دارند.
نقاشان ، لوله کش ها و نجاران مخصوصاً مستعد ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند.
مطالعات نشان داده است که کارگران اتومبیل ، آشپزها و حتی قصاب ها بیشتر از بقیه افراد آرنج تنیس بازان می گیرند.
تصور می شود که تکرار حرکات و بلند کردن جسم سنگین در این مشاغل منجر به صدمه می شود.

• سن

بیشتر افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال سن دارند، اگرچه هر کسی می تواند در صورت داشتن عوامل خطر، مبتلا به آرنج تنیس  بازان شود.
در ورزش های راکتی مانند تنیس ، تکنیک نادرست ضربه و تجهیزات نامناسب ممکن است از عوامل خطر باشند.

• ناشناس

اپی کوندیلیت جانبی ممکن است بدون هیچ گونه صدمه تکراری شناخته شده ای رخ دهد.

این واقعه “موذی” یا علت ناشناخته خوانده می شود.

 

علایم آرنج تنیس بازان (اپی کندیلیت خارجی)

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج پیشرفت می کند. در بیشتر موارد، درد به صورت خفیف شروع می شود

و به آرامی در طی هفته ها و ماه ها بدتر می شود. معمولاً صدمه خاصی همراه با شروع علائم وجود ندارد.

 

 

علائم و نشانه های رایج آرنج تنیس شامل موارد زیر است :

 

• درد یا سوزش در قسمت بیرونی آرنج شما
• ضعف در قدرت گرفتن اجسام

علائم اغلب با فعالیت ساعد، مانند نگه داشتن یک راکت، چرخاندن آچار یا تکان دادن دست بدتر می شود.

دست غالب شما اغلب تحت تأثیر قرار می گیرد. اما هر دو سمت می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.

 

معاینه پزشک

پزشک فاکتورهای زیادی را در تشخیص در نظر می گیرد.

اینها شامل چگونگی بروز علائم شما، هرگونه عوامل خطر شغلی و مشارکت در ورزش های تفریحی است.

پزشک با شما درمورد اینکه چه فعالیت هایی باعث ایجاد علائم می شود و علائم در کجای بازوی شما رخ می دهد، صحبت می کند.

اگر تاکنون سابقه ایی از صدمه به آرنج دارید، حتما به پزشک خود بگویید.

اگر سابقه آرتریت روماتوئید یا بیماری مربوط به عصب دارید، به پزشک خود بگویید.

در طی معاینه، پزشک شما برای تشخیص بیماری از انواع تست ها استفاده می کند.

 

به عنوان مثال، پزشک ممکن است از شما بخواهد که مچ دست و انگشتان خود را در مقابل مقاومت با بازوی خود مستقیماً صاف کنید تا ببینید آیا این باعث درد می شود.

اگر این تست ها مثبت باشند، به پزشک شما می گوید که این عضلات ممکن است آسیب دیده باشند.

• آزمایشات:پزشک ممکن است آزمایشات اضافی را برای رد سایر علل مشکل شما توصیه کند.
• اشعه ایکس: این روش تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می دهد.
  این روش جهت رد کردن آرتریت آرنج ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.
• MRI: اگر پزشک فکر کند علائم شما مربوط به مشکل گردن است، ممکن است  MRI درخواست داده شود.
  اسکن MRI جزئیات بافتهای نرم را نشان می دهد و به پزشک کمک می کند بیرون زدگی دیسک یا آرتروز احتمالی را در گردن را نشان دهد.
  هر دو حالت اغلب باعث ایجاد درد در بازو می شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG):  پزشک شما ممکن است EMG درخواست کند که علایم فشار بر روی عصب را رد کند.
  عصب های زیادی اطراف آرنج هستند که فشار روی آن ها شبیه به آرنج تنیس بازان است.

 

درمان آرنج تنیس بازان (اپی کندیلیت خارجی)

 

درمان غیر جراحی

 

تقریباً ۸۰٪ تا ۹۵٪ بیماران در درمان غیر جراحی موفقیت آمیز هستند.

 

 

 

 

 

• باقی مانده: اولین قدم به سمت بهبود، استراحت مناسب به بازو است.
  این بدان معنی است که شما مجبور خواهید شد برای چند هفته شرکت در ورزش یا فعالیتهای سنگین کار را متوقف کنید.
• داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی: داروهایی مانند آسپرین یا ایبوپروفن درد و تورم را کاهش می دهد.
• بریس: استفاده از بریس که مرکز آن قسمت پشتی ساعد را بپوشاند، ممکن است به تسکین علائم کمک کند.
  بریس می تواند با استراحت عضلات و تاندون ها علائم را کاهش دهد.
• تزریق استروئید: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار مؤثری هستند.
  پزشک شما برای تسکین علائم ممکن است تصمیم بگیرد که منطقه دردناک اطراف اپی کوندیل جانبی شما را با استروئید تزریق کند.
• شاک ویو: شاک ویو درمانی امواج صوتی را به آرنج می فرستد.
  این امواج صوتی “میکروتروما” (آسیب های بسیار جزئی) ایجاد می کنند که روند بهبود طبیعی بدن را ارتقا می بخشد.
  درمان شوک موج توسط بسیاری از پزشکان، تجربی تلقی می شود، اما برخی منابع نشان می دهند که می تواند مؤثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در یک ورزش راکتی شرکت می کنید، پزشک ممکن است شما را ترغیب کند تا تجهیزات خود را بررسی کنید تا مناسب باشند.
  راکت های سفت تر و راکت هایی که رشته های آن ها سست تر است اغلب می توانند استرس روی ساعد را کاهش دهند،
  به این معنی که عضلات ساعد لازم نیست به سختی کار کنند. اگر از یک راکت بزرگ استفاده می کنید،
  تغییر به سری کوچکتر ممکن است به جلوگیری از عود علائم کمک کند.

 

درمان جراحی

اگر علائم شما پس از ۶ تا ۱۲ ماه از اقدامات غیر جراحی پاسخ ندهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

اکثر روشهای جراحی برای آرنج تنیس شامل از برداشتن قسمتی از عضله بیمار و وصل مجدد عضلات سالم به استخوان است.

رویکرد مناسب جراحی برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد.

این موارد شامل دامنه آسیب دیدگی، سلامتی عمومی و نیازهای شخصی شما است. با پزشک خود در مورد گزینه ها صحبت کنید.

در مورد نتایج و خطرات مرتبط با هر روش با پزشک خود صحبت کنید.

• جراحی باز: متداول ترین روش برای ترمیم آرنج تنیس بازان، جراحی باز است. این شامل ایجاد برش بر روی آرنج است.
  جراحی باز معمولاً به صورت جراحی سرپایی انجام می شود. به ندرت نیاز به اقامت شبانه در بیمارستان دارد.
• جراحی آرتروسکوپی: آرنج تنیس بازان همچنین با استفاده از ابزارهای کوچک و برش های کوچک قابل ترمیم است.
  مانند عمل جراحی باز، این یک روش یک روزه یا سرپایی است.
• خطرات جراحی: مانند هر عمل جراحی، خطرات جراحی در آرنج تنیس بازان نیز وجود دارد.

 

رایج ترین مواردی که باید در نظر بگیرید شامل موارد زیر است:

 

• عفونت
• آسیب به عصب و رگ های خونی
• توانبخشی طولانی مدت
• از دست دادن قدرت
• از دست دادن انعطاف پذیری
• نیاز به جراحی مجدد

توانبخشی پس از آسیب آرنج تنیس بازان (اپی کندیلیت خارجی)

پس از عمل ، ممکن است بازوی شما به طور موقت با اسپلینت(آتل) بی حرکت شود. حدود ۱ هفته بعد، بخیه ها و اسپلینت برداشته می شود.

پس از برداشتن اسپلینت، تمریناتی برای کشش آرنج و بازگرداندن انعطاف پذیری آغاز می شود.

تمرینات تقویتی و تدریجی سبک، حدود ۲ ماه پس از عمل شروع می شوند.

به پزشک به شما خواهد گفت که چه زمانی می توانید به فعالیت های ورزشی بازگردید.

معمولاً ۴ تا ۶ ماه بعد از عمل است. جراحی آرنج تنیس بازان در ۸۰ تا ۹۰ درصد بیماران موفقیت آمیز قلمداد می شود.

با این حال، دیدن کاهش قدرت  غیر معمول نیست.

 

روش های جدید

پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در حال حاضر به دلیل اثر بخشی آن در تسریع بهبود انواع آسیب های تاندون مورد بررسی قرار گرفته است.

PRP ماده ایی است که از خون خود بیمار ساخته می شود.

 

 

این ماده حاوی غلظت بالایی از پروتئین ها به نام فاکتورهای رشد است که در بهبود آسیب ها بسیار مهم هستند.

تحقیقات فعلی در مورد PRP و اپی کوندیلیت جانبی بسیار امیدوار کننده است.

چند مرکز درمانی در سراسر کشور تزریق PRP را در رژیم درمانی غیر جراحی برای اپی کندیلیت جانبی انجام می دهند.

با این حال، این روش هنوز تحت بررسی است و تحقیقات بیشتری برای اثبات اثربخشی PRP لازم است.

 

 

 

منبع : سایت orthoinfo 

ترجمه شده توسط : دکتر آزاده قاروی آهنگر