ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار
ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار
ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار این مفصل جزئی از ۴ مفصل تشکیل دهنده شانه است،
و از اتصال استخوان جناغ با ترقوه تشکیل می شود، ضایعات این مفصل ناشایع بوده و اغلب پس از ضربه و یا دررفتگی رخ میدهد.
اغلب درگیریهای این مفصل پس از تصادف و یا در ورزشهایی از قبیل فوتبال رخ می دهد.
اگرچه آسیب این مفصل دردناک است ولی غالبا خفیف بوده و بدون جراحی بهبود میابد.
درصورت آسیب شدید ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار این مفصل ساختارهای زیرین این مفصل هم درگیر می شوند
و در این زمان از نظر بالینی بسیار مهم تلقی می شود.
درگیری این مفصل به علل تغییرات دژنراتیو و با گذر سن هم میتواند رخ دهد و در این حالت هم درد،
خشکی و کاهش در حرکت مفصلی رخ خواهد داد.
مفصل شانه
آناتومی
این مفصل بین استخوان ترقوه و جناغ قرار دارد و تنها مفصلی است که اندام فوقانی را به تنه متصل می نماید.
این مفصل هم مانند سایر مفاصل بدن دارای غضروف بوده و غضروف سبب می شود
حین حرکت دستها دو استخوان روی هم بلغزند، طنابهایی محکم از بافت همبند تحت عنوان لیگامان دراطراف این مفصل قرار داشته
و در پایداری و قدرت دهی به این مفصل کمک می کنند.
زیر این مفصل ساختارهای مهمی مثل عروق و اعصاب، مری و تراشه وجود دارد.
توصیف
ضربه و آرتروز شایعترین علل درگیری این مفصل هستند.
ضربه به این مفصل از موارد کشیدگی خفیف لیگامانها تا شکستگی استخوان ترقوه متنوع است.
دربرخی از موارد ضربه های شدید سبب دررفتگی این مفصل شده که در دو گروه دررفتگی قدامی و یا خلفی تقسیم بندی می شود:
- دررفتگی قدامی: در این حالت استخوان ترقوه به جلو جابجا شده و جلوی جناغ قرار میگیرد.
- دررفتگی خلفی: در این حالت استخوان ترقوه به خلف رفته و وارد فضای قفسه سینه می شود.
اگرچه که هر دوی این وقایع مهم هستند ولی دررفتگی خلفی نیازمند توجه و دقت بیشتری است
و از نظر پزشکی اورژانسی تلقی می شود. در درفتگیهای خلفی ساختارهایی که در خلف ترقوه هستند
فشرده شده و سبب اختلالاتی میشوند که سلامت را بخطر می اندازد (مثل درگیری در مسیرهوایی یا عروق خونی).
دررفتگی مفصل استرنوکلاویکولار شانه
علل آسیب
اصولا لیگامانهای اطراف این مفصل جزو قویترین ساختارهای کل بدن بوده و برای آسیب دیدن نیازبه قدرت و فشار بالایی است
مثل برخورد بهم یا افتادن حین فوتبال یا راگبی و یا تصادف با موتورسیکلت و
با توجه به نیروی زیاد این درگیری اغلب درگیری در بافتهای دیگر مثل اندامها، مسیر هوایی و قفسه سینه هم دارند،
به همین دلیل در بسیاری از موارد آسیب به این مفصل بعلت درگیرهای اورژانسی در سایر ساختارها بدون توجه رها می شود.
آستئوآرتریت
آرتروز در این مفصل به علت دژنریشن و تخریب وابسته به سن اغلب در افراد بالای ۵۰ سال رخ میدهد هرچند در افراد با سن جوان هم ممکن است دیده شود.
در استئوآرتریت بافت غصروفی شانه این مفصل کم کم تخریب می شود. با این تخریب، غضروف کم کم مضرس و غیرصاف شده
و سطح محافظ مفصل ازبین میرود که میتواند سبب برجستگی دردناک روی مفصل گردد.
استئوآرتریت آهسته پیشرفت کرده و درد و خشکی مفصلی با گذر زمان بیشتر می شود.
سایر درگیری ها
علائم
شایعترین علامت این بیماری درد در محل این مفصل است و در کشیدگیها هم دیده می شود
ولی در موارد شکستگی و دررفتگی ها شدید و واضحتر است-مخصوصا در حرکت دادن بازو.
سایر علائم این درگیر شامل :
- برامدگی، کبودی و درد درلمس مفصل
- احساس صدادادن مفصل با حرکت بازو
- کاهش محدوده حرکتی در مفصل
- درموارد وجود بیماریهای التهابی مثل آرتریت رومانوئید درگیری و درد درسایر مفاصل هم وجود دارد
- در عفونت مفصلی، قرمزی و تب و تعریق شبانه هم وجود دارد
و درصورت وجود این علائم مراجعه به پزشک بسیار مهم و ضروری خواهد بود.
معاینه فیزیکی
پزشک شما از شما در مورد تاریخچه پزشکی و سلامت عمومی وعلائم شما سوال خواهد کرد.
او می‌خواهد بداند که چه زمانی درد شما شروع شده و آیا سابقه ضربه یا تصادف وجود دارد.
پزشک شما به بررسی آثار ضربه بر روی مفصل خواهد بود. او سپس معاینه دقیقی از ناحیه شانه شما انجام خواهد داد.
معاینه پزشکی مفصل استرنوکلاویکولار
در طی این بررسی، پزشک شما این کار را خواهد کرد:
- بررسی تورم، کبودی و یا قرمزی روی مفصل شما
- بررسی محدوده حرکتی بازوی شما
- ارزیابی نبض در مچ و آرنج جهت بررسی خونرسانی به دست و انگشتان
- بررسی تصویربرداری
گرافی ساده
گرافی ساده تصاویری از ساختارهای متراکم ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار ، مثل استخوان را فراهم میکند.
اغلب نیاز به عکس ساده از قفسه سینه و شانه از چند زاویه مختلف جهت تایید تشخیص و سایردرگیریها وجود دارد.
CT: این روش تصویر برداری بسیار دقیق‌تر از یک گرافی ساده است.
عکس ایکس ری
ممکن است پزشک شما سی‌تی اسکن را به منظور ارزیابی بهتر آسیب و تمایز کشیدگی از یک دررفتگی یا شکستگی استفاده کند.
دیگر روشهای تصویربرداری: بسته به شرایط، پزشک شما ممکن است به بررسی تصویربرداری دیگر
مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و یا اسکن استخوان نیاز داشته باشد
درمان ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار
درمان غیر جراحی
در اغلب موارد، اختلالات این مفصل بدون عمل جراحی درمان می شود. درمان غیرجراحی شامل موارد زیر میباشد:
دارودرمانی، داروهای ضد التهاب (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن به کاهش درد و تورم در مفصل کمک میکند.
اگر مبتلا به آرتروز یا بیماری التهابی در مفاصل باشید، پزشک شما ممکن است توصیه کند
از داروهای ضد التهابی قوی ازقبیل کورتیکواستروئید که مستقیما به مفصل تزریق می شود
استفاده کنید این داروها می‌توانند کاهش موقتی درد و تورم را ایجاد کنند.
بی حرکتی
درصورت وجود آسیب، پزشک شما ممکن است توصیه کند که برای محدود کردن حرکت بازو و اجازه درمان از اسلینگ بازو استفاده کنید.
مدت زمانی که نیاز به پوشیدن آن دارید به شدت آسیب شما بستگی دارد.
اصلاح فعالیت. پزشک ممکن است توصیه کند که بیماران مبتلا به آرتروز، از فعالیت‌هایی که علائم را تشدید میکنند اجتناب کنند.
جا اندازی بسته: اگر دررفتگی مفصل داشته باشید، پزشک شما ممکن است
سعی کند تا آن را بدون ایجاد برش روی پوست، جا بیاندازد، این روش جااندازی بسته نامیده می شود.
جا اندازی بسته در درمان مفصل استرنوکلاویکولار
این کار معمولاً در اتاق عمل انجام می شود. و ممکن است از بی‌هوشی عمومی و از داروهای شل کننده عضلانی استفاده شود.
از آنجا که یک دررفتگی خلفی میتواند به ساختارهای حیاتی آسیب زند،
معمولاً نیازمند اصلاح و جا اندازی فوری در آسیب ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار است.
قرارگیری در موقعیت مناسب بسیار مهم است.
در طی جاندازی بسته، دردسترس بودن یک جراح قفسه‌سینه برای رسیدگی به مشکلات احتمالی به ساختارهای درون سینه، مورد نیاز است.
درمان جراحی
جااندازی بازو در برخی موارد جاندازی بسته برای دررفتگی خلفی موفق نیست.
در این شرایط, پزشک شما ممکن است نیاز به انجام یک جاندازی باز داشته باشد.
برای انجام این کار, او یک برش ایجاد کرده و مفصل را تحت دید مستقیم درمحل مناسب قرار میدهد.
ندرتا این مفصل ممکن است مجددا پس از جا اندازی, جابه‌جا شود.
این بیماران نیاز به جراحی ترمیمی برای تثبیت مفصل دارند.
روش های دیگر
برای بیماران با عفونت, جراحی فوری معمولاً برای تخلیه عفونت مورد نیاز است.
این کار با یک دوره درمان با آنتی‌بیوتیک دنبال می شود.
ریکاوری
بعد از شکستگی یا دررفتگی مفصل, بازوی شما ممکن است به مدت چند هفته یا بیشتر در یک اسلینگ بیحرکت شود.
حتی زمانی که اسلینگ برداشته شود, هنوز محدودیت‌هایی برای بلند کردن وجود خواهد داشت.
برای مثال ممکن است شما از برای بلند کردن چیزی بیش از یک لیوان آب تا چند ماه محدود باشید.
این محدودیت‌ها به دنبال عمل جراحی نیز موردنیاز است.
بیحرکتی و عدم استفاده از بازو به فرآیند التیام ضایعات مفصل استرنوکلاویکولار کمک می کند.
در طول دوره بهبود, تمرین‌های ویژه‌ای برای بازگرداندن حرکت و تقویت شانه برای شما تجویز می شود.
پزشک شما ممکن است یک برنامه درمان خانگی در اختیار شما قرار دهد و یا توصیه کند که با یک فیزیوتراپیست تمرین نمایید.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.