دررفتگی آرنج نوپایان  

دررفتگی آرنج نوپایان

دررفتگی آرنج نوپایان یک آسیب شایع دوران اوایل کودکی است.

گاهی اوقات به عنوان “آرنج کشیده شده” گفته می شود زیرا در هنگام کشیدن آرنج کودک اتفاق می افتد و دررفتگی نسبی ایجاد می شود.

اصطلاح پزشکی این آسیب “نیمه دررفتگی سر استخوان رادیوس” است.

 

از آنجا که استخوان ها و ماهیچه های یک کودک خردسال هنوز در حال توسعه هستند،

به طور معمول برای بیرون کشیدن نسبی استخوان های آرنج از جای خود،

نیروی بسیار کمی لازم است و این آسیب را بسیار شایع می کند.

این بیماری اغلب در کودکان ۱ تا ۴ سال رخ می دهد،

اما می تواند در هر زمان از بدو تولد تا ۶ سالگی یا ۷ سالگی اتفاق بیفتد.

 

اگرچه این آسیب دیدگی ممکن است باعث درد اولیه شود،

اما یک پزشک یا دیگر متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند به راحتی آرنج را مجددا جااندازی کنند

و به سرعت هرگونه ناراحتی را از بین ببرند و حرکت بازو را برگردانند.

 

آناتومی

آرنج از استخوان بازوی فوقانی (humerus) و دو استخوان در قسمت جلوی ساعد (رادیوس و اولنا) تشکیل شده است.

در قسمت های داخلی و خارجی آرنج، رباط های قوی مفصل آرنج را در کنار هم نگه داشته و برای جلوگیری از دررفتگی کار می کنند.

در آرنج دو مفصل وجود دارد:

 

مفصل humeroulnar بین اولنا و humerus که امکان خم شدن آرنج را فراهم می کند.

مفصل radiocapitellar ،که از رادیوس و بخشی از هومروس ساخته شده است،

امکان چرخش ساعد را فراهم می آورد تا دست بتواند کف دست را به سمت بالا بچرخاند.

مفصل رادیوکاپیتلار در دررفتگی آرنج نوپایان درگیر است.

 

 

تعریف

دررفتگی آرنج نوپایان زمانی اتفاق می افتد که جدایی جزئی مفصل رادیوکاپیتلار وجود دارد.

از آنجا که رباط های کودک خردسال – بافت های قوی که استخوان ها را به یکدیگر متصل می کنند – کاملاً شکل نگرفته اند،

حتی یک نیروی خفیف روی مفصل ممکن است باعث جابجایی یا نیمه دررفتگی شود.

رباط حلقوی رادیوس را احاطه کرده و ممکن است در بعضی از کودکان خردسال به ویژه شل باشد،

که ممکن است منجر به عود مجدد آن شود.

علت

دررفتگی آرنج نوپایان اغلب وقتی اتفاق می افتد که فرد مراقب کننده دست یا مچ دست کودک را نگه داشته و ناگهان روی بازو می کشد

تا از وضعیت خطرناک خودداری کند یا به کودک کمک کند روی یک پله برود یا از مانع رد شود.

این آسیب ممکن است در هنگام بازی نیز رخ دهد که یک دوست بزرگتر یا یک عضو خانواده،

کودک را با نگه داشتن دست ها به دور خود تاب دهد.

 

این اتفاق به ندرت در اثر سقوط ایجاد می شود.

اگرهنگام افتادن روي يك دستی که باز شده يا مستقيم روي آرنج،

آرنج آسيب ببيند،

ممكن است به جاي دررفتگی آرنج نوپایان ،

يك استخوان شكسته باشد.

 

 

علائم دررفتگی آرنج نوپایان

از آنجا که حرکت دادن بازوی آسیب دیده ممکن است دردناک باشد،

علائم اصلی این عارضه این است که کودک بازو را کناربدن خود نگه دارد و از خم شدن یا چرخاندن آرنج خودداری کند یا از بازو استفاده نکند.

 

معاینه پزشک

متخصص اطفال، پزشک طب فیزیکی و توانبخشی، پزشک اورژانس و یا جراح ارتوپدی می توانند

براساس چگونگی وقوع این آسیب و شیوه نگهداری کودک بازوی خود، تشخیص آرنج پرستار را بدهند.

اگرچه برای تشخیص دررفتگی آرنج نوپایان نیازی به تصویر اشعه ایکس نیست،

اما ممکن است وی درخواست دهد تا مطمئن شود که هیچ استخوان شکسته ای وجود ندارد.

 

درمان

در بیشتر موارد دررفتگی آرنج نوپایان ، پزشک به آرامی استخوان ها را به حالت عادی برمی گرداند.

اصطلاح پزشکی این روش “جااندازی” است.

 

پزشک مچ دست یا ساعد کودک را نگه می دارد و دست را به گونه ای می چرخاند که با کف دست رو به بالا باشد.

در حالی که با انگشت شست خود نزدیک استخوان رادیوس فشار می آورد، پزشک به آرامی آرنج را خم می کند.

هنگامی که مفصل به جای خود بازگردد، ممکن است یک پوپ ضعیف یا کلیک شنیده شود.

جلوگیری دررفتگی آرنج نوپایان

این مهم است که والدین بدانند به محض اینکه دررفتگی آرنج نوپایان رخ داده است، احتمال عود زیاد است.

به همین دلیل – و همچنین برای جلوگیری از بروز اولیه – دستورالعمل هایی وجود دارد که والدین و مراقبان می توانند

از آن پیروی کنند که ممکن است از آسیب دیدن جلوگیری کند.

 

برای بلند کردن ایمن کودک ،به آرامی زیربغل کودک را بگیرید. کودکان را با نگه داشتن دست یا بازو بلند نکنید.

با نگه داشتن دست یا بازو، کودک را تاب ندهید. ازکشیدن دست یا بازوی کودک خودداری کنید.

 

 

منبع : سایت orthoinfo 

ترجمه شده توسط : دکتر آزاده قاروی آهنگر