راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)

راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)

 

راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking) راه رفتن روی پنجه و انگشتان یک نوع از الگوی راه رفتن است

که کودک روی نوک و پنجه پاها راه می رود و هیچ گونه تماسی بین پاشنه پا و زمین وجود ندارد.

راه رفتن روی پنجه در کودکانی که در حال یادگرفتن راه رفتن هستند شایع است.

اگرچه بعد از ۲ سالگی اغلب بچه ها شروع به راه رفتن به صورت الگوی نرمال پنجه – پاشنه می کنند.

در موارد بسیار نادر، ادامه راه رفتن روی نوک انگشتان پا پس از سن ۲ سالگی ممکن است نشانه بیماری پزشکی زمینه ایی باشد. با این حال، در اکثر موارد،

راه رفتن روی انگشتان پا  “ایدیوپاتیک” است، به این معنی که علت دقیق آن مشخص نیست.

درمان درد پنجه پا

کودکان بزرگتر که به راه رفتن روی پنجه پا ادامه می دهند

ممکن است از روی عادت یا به دلیل اینکه ماهیچه ها و تاندون های موجود در ساق پای شان به مرور زمان سفت تر شده اند این کار را انجام دهند.

درمان راه رفتن پایدار روی پنجه پا معمولاً شامل یک دوره گچ گیری و آتل بندی

برای کمک به کشش عضلات و تاندون ها در ساق پاها  و تشویق به  یک راه رفتن نرمال است.

 

آناتومی

 

ساق شما از ۲ عضله بزرگ تشکیل شده است که شامل :

عضله گاستروکنمیوس. بزرگترین عضله ساق است. دو قسمت این عضله برآمدگی را تشکیل می دهد که در زیر پوست قابل مشاهده است.

عضله سولئوس. این عضله کوچکتر و مسطح  است و در زیر عضله گاستروکنمیوس قرار دارد.

هر دو عضله در انتهای ساق با هم ادغام می شوند و تاندون آشیل را تشکیل می دهند.

تاندون آشیل به استخوان کالکانئوس ( استخوان پاشنه) متصل می شود.

هنگامی که عضلات ساق خود را منقبض می کنید، تاندون آشیل پاشنه پای شما را می کشد.

 

 

در بعضی از کودکانی که  روی  پنجه  راه می روند، این ترکیب عضلانی تاندونی ممکن است در بدو تولد کوتاهتر باشد

یا ممکن است با گذشت زمان کوتاه شود که این امر مانع از تماس پاشنه های کودک  به زمین و در نتیجه راه رفتن عادی می شود.

با این حال، در بیشتر کودکانی که روی پنجه راه می روند، ترکیب عضلانی تاندونی به اندازه کافی بلند است

و در صورت گوشزد و یاداوری به کودک، او می تواند پاشنه را روی زمین بگذارد و عادی راه برود.

 

علت عارضه راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)

در اکثر قریب به اتفاق کودکان، راه رفتن روی پنجه پا  “ایدیوپاتیک” است، به این معنی که علت دقیق آن ناشناخته است.

وقتی این کودکان توسط پزشک ارزیابی می شوند، معاینات بالینی و تست های عصبی آنها طبیعی است.

علل پزشکی

در موارد کمی راه رفتن روی پنجه پا می تواند نشانه ایی از یک بیماری زمینه ایی باشد مثل:

• فلج مغزی
• دیستروفی های عضلانی
• اختلالات طناب نخاعی

 

علائم

 

بیشتر كودكان کم سن و سال كه روی پنجه پا راه می روند در صورت درخواست از آنها قادر به راه رفتن با پای صاف وعادی هستند.

با این حال، بسیاری از کودکان بزرگتر (معمولاً کودکان بالای ۵ سال) به راه رفتن روی پنجه ادامه می دهند و  قادر به راه رفتن با پاشنه ها روی زمین  نیستند.

این کودکان ممکن است مشکلاتی در پوشیدن کفش یا شرکت در فعالیت های ورزشی یا تفریحی که شامل پوشیدن اسکیت است داشته باشند.

برخی از کودکانی که روی پنجه  پا راه می روند شکایت خاصی ندارند،

اما والدین آنها هنوز هم نگران تأثیر الگوی راه رفتن در عملکرد آینده شان در نوجوانانی و بزرگسالی هستند.

 

معاینات پزشکی عارضه راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)

 

پزشک شما با پرسیدن تعدادی از این  سوالات شروع خواهد کرد :

• آیا در دوران بارداری شما عارضه ایی وجود داشته است یا فرزند شما زودرس متولد شده است؟
• فرزند شما در چه سنی به نقاط عطفی رشد مانند لبخند زدن، نشستن و راه رفتن رسید؟
• چه موقع راه رفتن روی پنجه پا  شروع شد؟ (به عنوان مثال، آیا این زمانی شروع شد
  كه فرزند شما به طور مستقل شروع به راه رفتن کرد یا در سنین بالاتر شروع شد؟)
• آیا راه رفتن روی پاشنه پا یک طرفه است یا دو طرفه ؟ (راه رفتن روی پنجه پا به صورت یک طرفه برای پزشک شما نگران کننده تر است
  زیرا گاهی اوقات می تواند یک مشکل عصبی را نشان دهد.)
• آیا سابقه خانوادگی راه رفتن روی پنجه وجود دارد؟
• چه درصد از زمان، صرف راه رفتن روی پنجه می شود؟
• اگر از کودک شما خواسته شود، آیا او قادر ب راه رفتن به صورت صاف و عادی خواهد بود؟
• آیا کودک شما از درد پا یا ساق پا و ضعف در پاها شکایت دارد؟

 

معاینات بالینی

معاینه بالینی به طور معمول با مشاهده راه رفتن کودک شما توسط پزشک آغاز می شود.

به منظور جلوگیری از “راه رفتن عادی در مقابل پزشک” (بیمار تمام تلاش خود را می کند که هنگام تماشای پزشک به طور صحیح راه برود)،

قبل از اینکه کودک شما متوجه شود که تحت نظر قرار دارد این معاینه و مشاهده انجام می شود.

پزشک سپس می خواهد که راه رفتن معمولی فرزندتان (روی انگشتان پا) و پس از آن “بهترین” راه رفتن او (راه رفتن با پای صاف در حد ممکن) را ببیند.

علاوه بر مشاهده راه رفتن روی انگشتان پا، پزشک شما نیز به عنوان بخشی از ارزیابی عصبی، نرمی و همواری راه رفتن را ارزیابی خواهد کرد.

 

 

در طول معاینه بالینی پزشک شما ممکن است همچنان :

• پای کودک شما را از نظر ناهنجاری ها، از جمله تفاوت بین پای چپ و پای راست بررسی کند.
• بررسی از نظر اختلاف طول ساق پاها و تفاوت سایز ران و ساق پاها
• جهت ارزیابی سفتی عضلات ساق پا از کودک بخواهد پاها و مچ پاها را در جهت های مختلف حرکت دهد.
• دامنه حرکت در مفصل لگن و زانوها را بررسی کند.
• به دنبال هرگونه ناهنجاری پوستی در اندام تحتانی و کمر باشد.

 

تست ها

 

معاینات عصبی

برخی از تست های ساده عصبی به تعیین اینکه آیا ناهنجاری های سیستم عصبی کودک شما می تواند در راه رفتن

روی پنجه نقش داشته باشد، کمک می کند. این تست ها متناسب با سن کودک، سطح رشد و توانایی همکاری او خواهد بود.

 

در طول معاینه پزشک موارد زیر را ارزیابی می کند :

• بررسی وجود هرگونه انقباض یا سفتی بیش از اندازه عضلات دستها یا پاها
• بررسی قدرت عضلات بزرگ
• بررسی رفلکس های فرزندتان با ضربه زدن با یک چکش پلاستیکی کوچک یا ضربه نوک انگشت بر روی نقاط مختلف بدن
• معاینه حسی در دستها و پاها

سایر تست ها. راه رفتن روی پنجه ایدیوپاتیک یک تشخیصی است که با رد کردن سایر تشخیص ها حاصل می شود،

به این معنی که از شرح حال پزشکی کودک و معاینه بالینی او هیچ مشکلی دیگر قابل شناسایی نیست.

به همین دلیل، معمولاً آزمایشهای مخصوص از جمله اشعه ایکس، سی تی اسکن و MRI و

تست های عصبی و عضلانی ( نوار عصب و عضله) انجام نمی شود.

 

درمان راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)

 

درمان راه رفتن روی پنجه وابسته به چند فاکتور است که شامل:

• سن کودک
• آیا کودک قادر به راه رفتن به صورت صاف و عادی است؟

درمان های غیرجراحی

 

راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking) برای کودکانی که ۲ تا ۵ سال سن دارند و

توانایی راه رفتن به صورت صاف و عادی را دارند، درمان اولیه همیشه غیر جراحی است.

درمان های غیرجراحی شامل

• تحت نظر بودن: پزشک ممکن است فقط  ویزیت های منظم در مطب برای یک دوره زمانی جهت تحت نظر بودن توصیه کند.
  اگر کودک شما از سر عادت روی پنجه راه برود ممکن است خود به خود متوقف بشود.
• گچ گیری سریال: پزشک شما ممکن است یک دوره گچ گیری کوتاه ساق پا با قابلیت راه رفتن  جهت کمک به کشش و بلند کردن عضلات و تاندون ها
  ساق پا و شکستن عادت راه رفتن روی پنجه  استفاده کند. گچ گیری سریال معمولاً در طی چند هفته انجام می شود.
• آتل و بریس: پوشیدن ارتز پا – مچ پا (AFO) می تواند به کشش و بلند کردن عضلات و تاندون ها کمک کند. AFO یک بریس پلاستیکی است
  که تا قسمت تحتانی ساق پا بالا میرود و پا را در زاویه ۹۰ درجه نگه می دارد.
  به طور معمول، بریس برای مدت زمان طولانی تر از گچ گیری (ماه ها و نه هفته ها) انجام می شود.
• تزریق بوتاکس: برای برخی از بیماران – معمولاً افرادی که دارای ناهنجاری عصبی هستند
  که منجر به افزایش تون عضله می شود – تزریق سم بوتولینوم A (بوتاکس) نیز ممکن است
  برای تضعیف موقت عضلات ساق پا  انجام شود. این کار باعث می شود عضلات راحت تر در گچ  یا در بریس کشیده شوند.

 

 

درمان جراحی

 

در كودكان با راه رفتن روی پنجه  و انگشتان پا (toe walking)  با سن بیش از ۵ سال، عضلات ساق پا و تاندون آشیل ممكن است آنقدر سفت و محكم باشد

كه راه رفتن با پاهای صاف و عادی امکان پذیر نباشد. برای این بیماران، پزشک ممکن است

یک روش جراحی را برای بلندتر کردن تاندون های آشیل توصیه کند.

طویل شدن تاندون ها باعث افزایش دامنه حرکت و عملکرد بهتر پا و مچ پا می شود.

قسمت مشخصی از تاندون که قرار است با جراحی طولانی تر شود بستگی به این دارد که آیا پای بیمار می تواند با خم شدن زانو به صورت صاف  قرار بگیرد یا نه.

 

چندین روش برای طولانی کردن نواحی مختلف تاندون استفاده می شود.

پزشک با شما صحبت خواهد کرد که کدام تکنیک برای فرزند شما بهترین است.

این عمل معمولاً به صورت سرپایی انجام می شود (بدون بستری شبانه). پس از طویل شدن تاندون ها، در حالی که کودک شما هنوز در خواب است،

پزشک پاهای او را در یک گچ کوتاه ساق پا با قابلیت راه رفتن  قرار می دهد. این گچ معمولاً ۴ تا ۶ هفته پوشیده می شود.

 

ریکاوری

معمولاً فیزیوتراپی بعد از هر دو درمان جراحی و غیر جراحی توصیه می شود تا به بیمار کمک کند که راه رفتن با پای صاف به طور مداوم را یاد بگیرد.

فیزیوتراپی بعد از جراحی به طور معمول تا زمان برذاشتن گچ پا شروع نمی شود.

 

پیامد

بیشتر بیماران به مرور زمان بهبود می یابند و قادر به مشارکت در فعالیتهای عادی و ورزشی هستند.

با این حال، مطالعات نشان می دهد که برخی از کودکان حتی پس از گچ گیری سریال یا عمل جراحی، به راه رفتن روی پنجه ادامه خواهند داد.

 

 

 

منبع رسمی : سایت orthoinfo

ترجمه شده توسط : دکتر مهسا عدیلی